Heimilisritið - 01.06.1952, Side 10

T’restsfrúin unga tók á móti
mér, þegar ég kom þangað um
vorið. Hún brosti til mín og
bauð mig velkominn.
■Svo kom sumarið með fangið
fullt af endurvöktum þrám og
vonum.
En drengur min, hlustaðu nú
á og festu þér vel í mini: Ætíð
skaltu merja til eilífs bana
hverja þá tálvon, sem vaknar í
brjósti þínu! Því að hver tálvon,
sem reynir að tendra eld í
brjósti fávíss manns, skal dauða-
dæmd. Og mundu, að það felst
hin ægilegasta blekking í orðun-
um: hver sem ekki hatar mig,
hann elskar mig. Já, hvílík
blekking!
En segðu mér, þegar þú mjólk-
ar kýr í fjósi, þá áttu ekki von
á að húfreyjan standi að baki
þér og stari á þig bláum augum
sínum. Þegar þú svo lítur um
öxl, bregður henni — og fer.
Eitt sinn sat ég og tálgaði
tinda í hrífu. Þá kom hún og
settist við hlið mér, lagði hönd
sína á handlegg mér og sagði:
Það var fallega gert af þér að
koma og hjálpa manninum mín-
um.
En þegar ég ætla að snerta
hönd hennar, rís hún skyndilega
á fætur og gengur í burtu, Og
hversvegna gerir hún það?
Hversvegna kemur hún oft að
mér, þegar ég er við vinnu mína
og jafnvel snertir mig, en ef ég
hreyfi mig, bregður hún skjótt
við og forðar sér? Þetta er eins-
og salt í blæðandi sár. Hvers-
vegna starir hún stundum lengi
á mig í djúpri þögn, en ef ég
ætla að horfast í augu við hana,
lítur hún samstundis undan? Og
heldur hún, að ég hafi aðeins
komið til þess að hjálpa prest-
inum? — Nei, það eina, sem ég
bað um þetta sumar, var misk-
unnsemi.
Um haustið segir prestsfrúin
við mig, að nú sé ráðningartím-
inn á enda. Hún býður mér ekki
vistina lengur, enda þótt hörgull
sé á kaupamönnum. Þegar ég
kveð hana segir hún:
Farðu af stað eitthvað út í
heiminn, vinur, og vertu dugleg-
ur og sterkur, sterkur. — þetta
segir hún og tvítekur orðið
sterkur; svo segir hún ekki
meira, og ég fer. Mér finnst
augnaráð hennar hvíla á baki
mér einsog heljarstórt bjarg,
sem ég er að kikna undir. En
ef til vill leit hún ekki á eftir
mér, heldur horfði í augun á
prestinum sínum.
Gamli maðurinn tók sér mál-
hvíld og pilturinn spurði eftir-
væntingarfullur:
Hvert fórstu svo, Bráinn, og
hvað gerðirðu?
3
HEIMILISRITIÐ