Heimilisritið - 01.06.1952, Page 19

uð fá tækifæri til að reyna,
hvort þér gætuð nokkur áhrif
haft á mig. Ég skal umgangast
yður eins mikið og þér viljið.“
„Þér eigið við — við verðum
vinir?“
„Nei, það geri ég ekki,“ and-
mælti hún. ,,Ég á einungis við,
að ég ætla að veita yður öll
möguleg tækifæri til að fá mig
til að skipta um skoðun á yður.
Því ég veit, að þér getið það
ekki.“
„Þetta er áskorun," sagði Jer-
emy. En Lintí hristi höfuðið.
„Alls ekki,“ sagði hún. „Mér
er bara orðið ljóst, að ég hef
ekki fengið færi á að sýna yður,
hversu mjög þér eruð mér ógeð-
felldur.“
Jeremy setti bílinn af stað
með rykk, svo hann kipptist til,
en hann afsakaði sig ekki. Hann
ók þjösnalega, og það liðu fimm
mínútur, áður en hann sagði:
„Ég tek því samt sem áskor-
un, því það er það.“
Og Lintí fann allt í einu að
hún gat ekkert sagt, og svaraði
með því að kinka kolli.
Málið tók öllum til mikillar
undrunar, alveg nýja stefnu.
Það leit út fyrir, að Lintí hefði
algerlega látið sér segjast. Hún
sást allstaðar 1 fylgd með Jere-
mey Beaumont, og af því varð
ekki dregin nema ein ályktun:
Jeremy hafði enn á ný sýnt, að
kvenfólkið gat ekki staðizt
hann.
En þó urðu menn ennþá meira
hissa, þegar það kom á daginn,
að í þetta sinn var það ekki
hann, sem sagði fyrir verkum,
heldur hin rólynda Lintí.
Þó gremjulegt væri, var ekki
hægt að toga neitt út úr Lintí,
og enginn þorði að spyrja Jere-
my, því hann var þungur og
myrkur á svip. Hann vissi nefni-
lega það, sem hin vissu ekki,
að Lintí hafði ekki sýnt þess
nein merki, að honum hefði orð-
ið hið minnsta ágengt.
Hún samþykkti allar hans
uppástungur. Hún dansaði við
hann eins og hann lysti, og hún
tók við blómunum frá honum
og skreytti sig með þeim. Hún
var, að því er séð varð, ekkert
annað en alúðin sjálf gagnvart
honum, en hún hefði allt eins
vel getað verið afundin. Hann
lagði meira að sér en hann hafði
gert nokkru sinni fyrr, til að
vinna hylli ungrar stúlku.
SVO sagði hann dag einn við
hana: „Þér munið, að ég sagði,
að þetta væri áskorun, og að ég
tæki henni?“
„Já,“ sagði Lintí og velti fyr-
ir sér, hvað myndi koma næst.
„Ég gefst upp. Þér hafið sann-
JÚNÍ, 1952
17