Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 20

fært mig. Ég bið afsökunar á,
að ég skuli hafa hrellt yður
svona mikið, Lintí.“
Jeremy afsakaði sig! Jeremy
leit á hana sorgmæddum,
skömmustulegum augum. Henni
hafði tekizt að kenna honum
lexíu, en þótt undarlegt væri,
fann hún ekki til neinnar á-
nægju nú. Hana langaði fremur
til að gráta.
„Það er aðeins eitt, sem ég vil
segja yður, Lintí,“ sagði hann,
og röddin var allt öðruvísi en
hún var vön, „Það gleður mig,
að þér höfðuð rétt fyrir yður,
en ég ekki. Ég vissi ekki, að til
væru ungar stúlkur eins og þér.“
Hann þrýsti hönd hennar og
brosti biturlega. „Þér munuð
einhvern tíma hitta mann, sem
yður finnst verðugur ástar yð-
ar. Og þann mann mun ég öf-
unda.“
Og þá vissi Lintí hvernig
komið var. Hún hafði þegar hitt
þann mann. Og hann hét Jere-
my Beaumont. En Jeremy elsk-
aði hana ekki. Hann leit bara á
hana eins og skrítna stúlku.
Hann virti hana ef til vill, en
honum þótti ekki mikið til
hennar koma. Og nú dró hann
sig í hlé á þann bezta hátt, sem
hann átti völ á. En hún gat ekki
látið hann fara þannig.
Hún þrýsti hönd hans og leit
18
til hans með tvíræðu brosi.
„En nú, þegar þér skiljið —
þá getum við orðið góðir vinir,
er það ekki?“
Jeremy þagði eitt andartak og
leit á hana íhugandi. Svo kink-
aði hann kolli.
„Það er fallegt af yður, Lintí.“
sagði hann. „Ég met vináttu yð-
ar mikils.“
Lintí vissi ekki, hvort hún átti
að gleðjast eða ekki. Hann kom
vissulega fram við hana eins og
góður vinur. Hann gerði hana
að trúnaðarmanni og spurði
hana ráða. Hann var ekki yfir-
lætislegur maður, eins og áður,
öllu fremur stór og kátur dreng-
ur, 'sem gat glaðzt af smámun-
unum og hlegið með henni. Það
var bjarta hlið málsins. En svo
var önnur hlið. Vinátta var ekki
ást, og það var ást, sem hún ósk-
aði af Jeremy, af öllu hjarta.
Stundum vonaði hún, að svo
færi, en þess á milli var hún
gersamlega vonlaus.
KVÖLD eitt, þegar dansað
var, stóðu þau hlið við hlið úti
í blómagarðinum. Ómurinn af
valsinum barst út til þeira.
Allt í einu tók Jeremy fast
utan um hana, og hún fann
hjarta hans slá þungt. Og Jere-
my, sem var svo vanur að leita
ásta, kom nú ekki upp neinu
HEIMILISRITIÐ