Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 27

lítill maður, kurteis og viðkvæm-
ur, alltaf reiðubúinn að halda
uppi samræðum, væri þess
nokkur kostur.
„Já, ég þóttist heyra í útidyr-
unum,“ svaraði Mayton.
„Hann hefur kannske farið
með bréf í póstkassann,“ sagði
ungfrú Wicks, en hélt þó óhikað
áfram að prjóna. Hún hafði nú
prjónað þrotlaust í sjötíu ár, og
það var ekki annað sýnilegt, en
að hún myndi halda því áfram
jafnmörg ár enn.
„Það er alls ekki víst að það
hafi verið Wain,“ sagði Bella
Randall. Hún var rósin í mat-
söluhúsinu, en það hafði enginn
ennþá gert sig líklegan til þess
að tína þá rós.
„Haldið þér það geti hafa ver-
ið einhver annar?“ spurði frú
Mayton.
„Já“
Þau yeltu því nú öll vandlega
fyrir sér, hvort svo gæti verið.
Calthrop vaknaði líka af blundi
sínum í djúpa hægindastólnum
og tók að hugsa, en gerði sér þó
enga grein fyrir því, hvað hann
væri að hugsa um.
„Það getur háfa verið Pen-
bury,“ sagði frú Mayton eftir
nokkra þögn. „Hann er á eilífu
flökti út og inn á kvöldin.“
En það gat ekki hafa verið
Penbury, því að sá sérvitringur
kom inn í stofuna andartaki síð-
ar.
Þegar hann birtist, féll talið
niður. Allir steinþögðu. Penbury
olli þeim alltaf eins konar
kuldahrolli. Hann hafði heila,
og þar eð enginn þeirri vissi, til
hvers hann notaði hann, öfund-
uðu þau hann af honum. En nú
var það ein meginregla frú May-
ton, að hún lét aldrei líða leng-
ur en þrjár mínútur svo að ekk-
ert væri sagt. Er þögn þessi
hafði staðið hinar tilskildu mín-
útur, sneri hún sér að Penbury
og spurði:
„Var það Wain, sem fór út
áðan?“
Penbury leit á hana kynlegu
augnaráði.
„Hvers vegna spyrjið þér að
því?“ sagði hann.
„Mér datt það svona í hug.“
„Einmitt það,“ svaraði Pen-
bury hægt. Loftið var þrungið
eftirvæntingu, en ungfrú Wicks
hélt áfram að prjóna. „Ykkur
hefur kannske öllum dottið það
svona í hug?“ spurði Penbury.
„Okkur kom saman um, að
hann hafi líklega farið með bréf
í póstkassann,“ tautaði Bella.
„Því er ekki til að dreifa,“
svraði Penbury, þagði stundar-
korn og bætti síðan við: „Hann
er dauður.“
Þessi orð komu eins og kaldur
JÚNÍ, 1952
25