Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 30

„Ég get svarað þessu tafar-
laust,“ saigði Penbury. „Skýring-
in er ofur einföld: ég hleraði
við dyrnar. En má ég nú ekki
halda áfram greinargerðinni,
eins og ég hafði ætlað mér?
Þakka! ... Eins o'g ég sagði áðan,
kom ég heim um þið bil klukkan
21. Ég fór beina leið til herbergis
míns ..Hann þagnaði sem
snöggvast til þess að auka á á-
hrif orða sinna, en hélt síðan
áfram: „Á gólfinu fann ég vasa-
klút, sem ég á ekki. Hann var
þar ekki, þegar ég fór. Ég velti
því nokkra stund fyrir mér,
hvort Wain gæti átt hann. Ég
fór inn í herbergið hans til að
spyrja hann, hvort hann ætti
vasaklútinn. Þá lá hann á gólf-
inu við rúmið. Hann var að sjálf-
sögðu í öllum fötum. Hann lá á
bakinu. Höfuðið vissi að glugg-
anum og annan handlegginn
hafði hann teygt í áttina til ar-
insins. Hann hafði verið lagður
í hjartað, en morðvopnið sá ég
hvergi. Sárið var mjög lítið um
sig, en það var djúpt. ... Glugg-
inn var aftur og öll hengslin
fest. Á því er enginn vafi, að
morðinginn hefur komið inn um
dyrnar. Ég fór út úr herberginu
og læsti dyrunum á eftir mér,
því að ég vildi ekki að neinn
færi þarna inn fyrr en lögregl-
an og lögreglulæknirinn hefðu
komið þangað. ... Nú, síðan fór
ég niður. Síminn er, eins og þið
vitið, í borðstofunni. Það er mjög
óhentugt; ég hef oft sagt að það
ætti að flytja hann fram í and-
dyrið. Um leið og ég fór fram
hjá stofudyrunum hérna, lagði
ég við hlustirnar til að heyra,
um hvað þið væruð að tala. Ég
heyrði greinilega að frú Mayton
sagði: — Hvert skyldi Wain
ætla? Þér, Smith, spurðuð: —
Var hann að fara? ... Svo sagði
frú Mayton: — Mér heyrðist ég
heyra í útidyrunum. Þessu næst
flýtti ég mér inn í borðstofuna,
hringdi til lögreglunnar og kom
svo hingað.“
ÞRÚTIN af reiði sneri frú
Mayton sér að honum: „Hvers
vegna sátuð þér hér og gónduð
á okkur í þrjár mínútur áður
en þér sögðuð nokkuð?“ spurði
hún.
„Ég var að virða yður fyrir
mér,“ mælti Penbury kuldalega.
„Þetta fjarverutal er ekki
fimmeyrings virði,“ hreytti Cal-
throp út úr sér. „Getið þér sann-
að, að þér hafið í raun og sann-
leika verið úti í bæ?“
„Klukkan 20.30 drakk ég kaffi-
bolla í litla veitingahúsinu í
Junkersstræti," svaraði Pen-
bury. „Þangað er tuttugu mín-
útna gangur héðan. Þetta er
28
HEIMILISRITIÐ