Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 39

Hinn fullkomni eiginmaður!
Það var hann. Og hvað stóð svo
á 23. síð'u?-----„Ef hún syng-
ur ekki með öðru lagi----------“.
Ja, hvað myndi þá ske? Þá
myndi maðurinn sennilega fara-
sínar eigin götur.
María skrifaði:
„Mér jinnst einhvem vecjinn
Steve vera í afleitu skapi í kvöld.
En ég held nú að bezt sé að láta
sem ekkert sé, þegar menn taka
upp á slíku. Hvað finnst þér?“
NÆSTA morgun kornu bréf
til Maríu. Steve tók þau upp af
mottunni og leit á póststimpl-
ana. Stornoway, Leeds, London
og Wighteyja.
María átti vinkonur á víð og
dreif um allt brezka samveldið.
Hann fleygði bréfunum á morg-
unverðarborðið, og María
gleypti þau í sig með' áfergju.
En hún geymdi það frá Storno-
way þangað til síðast. Það var
þykkast, og það var frá Sillu,
beztu vinkonu hennar.
Steve virti hana fyrir sér með
uppgjafarsvip. T kvöld myndi
María sjálfsagt. byrja að svara
bréfi Sillu. En það myndi minnst
taka þrjú kvöld.
Hann ræskti sig.
„Eg ætla bara að segja þér,
María, að ég þarf að vinna eftir-
vinnu í kvöld“.
„Hvað?“
Hún lét bréfið síga ofurlítið
og lyfti brúnum.
„Eg sagð'i bara, að ég þyrfti
að vinna eftirvinnu í skrifstof-
unni í kvöld“.
„Er það nauðsynlegt? Það
finnst mér skrítið að heyra“.
Hann svaraði ekki. Yppti
bara öxlum.
„Hvenær kemur þú þá heim?“
spurði hún, án þess að líta upp
úr bréfinu.
„Það verður seint. Svo ég-
borða úti“.
„Afsakaðu. En ég tók víst
ekki eftir því, sem þú sagðir,
hvað var það?“
„Að ég borðaði úti!“ hrópaði
hann — öldungis búinn að missa
stjórn á gremju sinni.
Hann hafði þó búizt við, að
tilkynningin um eftirvinnuna
myndi vekja tortryggni hennar.
En það var síður en svo.
Hann stóð upp, hratt til borð-
inu, svo allt, sem á því var,
hrundi saman í einn hrærigraut.
„Þá færð þú tíma til að skrifa
þessi bölvuðu bréf þín!“ hrópaði
hann og rauk á dyr.
MARÍA trúði vart sínum eig-
in augum, er hún sá hann fara á
þennan hátt. Hvað var eiginlega
að honurn? Hann virtist jafn
vanstilltur og óléttur kvenmað-
JÚNÍ, 1952
3?