Heimilisritið - 01.06.1952, Qupperneq 41

liugsaði Steve. „Þetta lilýtur að
vera sjúkdómur, bráðsmitandi!“
Upphátt sagði hann:
„Má ég gefa yður gott ráð?
Hættið svona nokkru, þegar þér
eruð gift“.
Skþítið yður ekkert af því!“
sagði hún reiðilega, og skrifaði:
„Eg veit ekki hvernig þér lízt
á. En hér sit ég og skrifa, og þá
kemur ma&ur og reynir cið
manga til við mig. Það er orðið
erfitt fyrir siðsamar manneskjur
að lifa í þessari veröld“.
Næst fór hann í kvikmynda-
hús, þar sem úðað var á liann
sótthreinsandi vökva með nell-
ikulykt. Alla leiðina lieim fann
hann nellikulyktina, og hann
vonaði að María myndi halda,
að hann----------
ÞAÐ var auðséð að hún hafði
ekki slegið slöku við skriftirnar,
því það var blek á fingrum
liennar, blek á nefinu, og jafnvel
í hárinu.
Iíún deplaði augunum, er
hann kom inn, og honum var
strax ljóst, að hún hefði fundið
nellikulyktina.
„Og ég sem hélt, að þú værir
að vinna“, sagði hún ásakandi.
Hann leit undan, því hann
vildi ekki, að hún sæi sigurbros
hans.
„Og svo hefur þú verið í bíó“,
sagði hún kuldalega. „Þennan
nellikudaun hefur þú sótt í
„Tatler“.“
Hann lokaði augunum og
gnísti tönnum. Hún gat ekki
einu sinni tortryggt hann!
„Já, ég fór í bíó klukkan átta“,
sagði hann.
„Jæja þá“.
Hún tók afsökun hans góða
og gilda, annars stóð henni al-
veg á sama.
TVEIM dögum síðar stóð
María og skoðaði póststimpil,
þung á brúnina.
„Ég veit ekki til að ég þekki
neinn í S. W. 16!“
„Ekki kæmi mér það samt á
óvart“, sagði Steve.
Hún hélt áfram að horfa á um-
slagið með vélritaðri utanáskrift-
inni.
„Ég get ekki sagt þér, af
hverju það stafar“, sagði hún
eftir langa þögn. „En mér lízt
alls ekki á þetta bréf“.
Það rumdi lítilsháttar í Steve.
„Mér hefur ætíð verið lítið
gefið um bréf, sem send eru frá
óþekktum stöðum“, sagði hún.
„S. W. 16 er nú raunar ekki
svo mjög óþekktur staður“,
sagði hann.
„En ég hef aldrei fengið bréf
frá því póstumdæmi. Jæja, ég
verð víst að sjá------“
JÚNÍ, 1952
39