Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 23

við þá tilhugsun, að Cynthia fari
að búa í grennd við okkur aft-
ur.“
Já, hugsaði ég með mér, þú
vilt láta mig taka ákvörðunina.
Segi ég nei, lítur út eins og ég
sé hrædd. Segi ég já, þá er það
ég, sem ber ábyrgðina á — ja því,
sem ef til vill gæti skeð. Mig
langaði til að spyrja Pétur, hvort
tilfinningar hans til Cynthiu væru
óbreyttar, en ég hafði ekki kjark
til þess. £g hliðraði mér því hjá
að svara beint.
,,Tölum heldur um þetta í
kvöld,“ sagði ég.
Þegar Pétur var farinn, fór ég
inn í dagstofuna og tók til að
þurrka af. Þetta er hlálegt allt
saman, hugsaði ég, því nú var ég
skyndilega orðin reið. Og hlá-
legt hafði það reyndar verið.
HIGH SHALFONT er sveita-
þorp í Sussex, og við erum öll
þrjú fædd þar og uppalin —
Cynthia Selesen, Pétur Stirling og
Janet Haviland. Pétur var for-
eldralaus og bjó hjá frænda sín-
um og frænku, ég bjó hjá móður
minni, sem.var ekkja og hafði
verið það frá því ég var fimm
ára gömul. Húsin voru hvort öðru
svipuð, virðuleg og vel við hald-
in millistéttahús. En Cynthia átti
heima í mjög fallegri byggingu,
stílhreinu húsi í George-stíl uppi
á hæð fyrir ofan þorpið; það bar
ekkert nafn, en var alltaf kallað
,,Herragarðurinn“. Móðir Cyn-
thiu lézt, þegar stúlkan fæddist,
og Cynthia var alin upp hjá föður
sínum, sem umgekkst hana eins
og dýrling, ásamt heilum skara
af þjónustufólki, sem allt kom
fram við hana eins og drottningu.
Þrátt fyrir aldursmuninn — en
ég var þrem áru.m eldri en Cyntia
og ári eldri en Pétur — urðum
við óvenju góðir vinir. Pétur var
heimagangur hjá okkur allan sól-
arhringinn, og Cynthia kom ekki
sjaldnar en hann; henni tókst
jafnan að losna undan barnfóstr-
unum og hjúkrunarkonunum,
þegar hún vildi.
Þegar ég var barn, mátti svo
heita, að ég væri ófríð, og það
var því ekki furða, þótt ég liti
upp til Cynthiu. Hún var smá-
vaxin og grönn með renglulega
fætur, hunangsgullið hár og und-
ursamleg græn augu, sem voru
ofurlítið skásett eins og í kett-
lingi. Um Pétur gegndi nákvæm-
lega sama máli og mig — hann
hlýðnaðist hverju smáræði sem
henni þóknaðist og var mjög hrif-
inn af henni.
Þegar Cynthia var sextán ára,
sendi faðir hennar hana í
kvennaskóla í grennd við París.
Hún var ár að heiman, og við
söknuðum hennar ákaft. Eg var
SUMAR, 1953
21