Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 58

setjast á baksætið, svo gæti hann
flutt mig áleiðis, og ég síðan
gengið síðasta spölinn.
VEÐRIÐ var vndislegt, og
ég hafði hlakkað til ferðarinnar,
svo ég þáð'i boð hans, og mér
var öldungis sama, þó ég yrði
einn meiri hluta ferðarinnar.
Eftir andartak þutum við eft-
ir mjóum veginum, sem hlvkkj-
aðist milli lágra klappanna.
Læknirinn stanzaði við vegvísi,
sem stóð á: Til Svartavatns.
Hann benti á mjóan stíg, sem
lá upp milli klappanna.
Eg stökk af hjólinu, þakkaði
lækninum fyrir aksturinn, og
stóð síðan og liorfði á eftir hon-
um, þar til hann hvarf sjónum.
Svo lagði ég af stað. Það var
fallegt milli klappanna —
blómstrandi lyng breiddi úr sér
i lautunum, og úti við sjóndeild-
arhring sást blá rönd af sjónum.
Eina hljóðið, sem hevrðist,
var kvak fuglanna. Loftið var
svalt og hreint, svo ég var ekki
lengi upp að Svartavatni. Síð-
asta spölinn var stígurinn bratt-
ur niður að litla vatninu, sem lá
lygnt og dökkt í lægð milli
klappanna.
Eg#klöngraðist niður að vatn-
inu, settist á klettasnös og leit
í kringum mig.
Allt í einu heyrðist fótatak —
ég leit við, og mér til mikillar
furð'u sá ég lækninn nálgast eftir
öðrum stíg, sem lá niður að
vatninu. Eg skildi ekki, hvernig
hann hefði komizt þangað, en
hann þekkti víst landið eins og
fingurna á sér. Hann var fót-
gangandi. Eg stóð upp.
„Hvernig í ósköpunum —“
byrjaði ég, en þagnaði furðu
lostinn, þegar ég sá, að andlit
hans var fölt og afmyndað af
æði, og augun loguðu af hatri.
„Helvítis hundurinn þinn“,
hvæsti hann. „Loksins erum við'
einir. Þú hélzt, að þú gætir tek-
ið Aline frá mér, en guð skal
vita, að vilji hún mig ekki, skal
hún ekki heldur fá þig!“
Hann stökk á mig, og þar eð
ég var óviðbúinn, kom ég engri
vörn við. Hann læsti stálgreip-
um að hálsi mér, sveigði mig aft-
ur á bak, svo ég missti fótanna
— ég tókst á loft, og kalt og
dinnnt vatnið laukst um mig.
Þrisvar skaut mér upp á yfir-
borðið og í hvert sinn sé ég hat-
ursfull augu hans gæta mín. Svó
sökk ég og kom aldrei upp fram-
ar“.
ÞAÐ kvað við skellur. Valéry
læknir hafði sprottið á fætur,
svo stóllinn hans datt.
„Nei! Nei!“ hrópaði hann með
rödd, sem skalf af hryllingi. Það
56
HEIMILISRITIÐ