Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 36

hefði heyrt það, sem þaer sögðu,
og vorkenna henni. Hún hafði
andstyggð á vorkunnsemi. Hún
var ffmmtán ára gömul og gat
sjálf ráðið fram úr sínum vanda-
rnálum, og ef hún þyrfti að gráta,
vildi hún helzt vera ein.
Það var rödd móður hennar,
sem hafði vakið athygli Susan.
,,Ég veit ekki hvers vegna þú
segir þetta,“ hafði hún sagt ó-
venju hvasst.
Og Cecile frænka hafði svarað
á sinn tilgerðarlega hátt: ,,Já, en
María, þetta er ekkert til að æsa
sig út af. Susan er nánast ljót,
en máske getur hún lært að . . .“
Susan hafði ekki beðið eftir að
heyra, hvað hún ætti að læra til
að bæta úr útliti sínu. 1 fyrstu
hafði hún verið öldungis lömuð,
og svo varð hún altekin sárum
vonbrigðum.
Hvernig hef ég komizt hjá að
taka eftir því, hugsaði hún og
roðnaði af sneypu yfir sínum eig-
in bjánaskap. Og ætti hún að
vera alveg hreinskilin, varð hún
meira að segja að játa, að hún
hafði haldið, að hún myndi verða
falleg. Allir höfðu í rauninni
komið þannig fram við hana, að
hún hlaut að halda það. . . . Það
voru ekki nema fáeinir dagar síð-
an, þegar hún rétti upp höndina
í kennslustund, að Mike 'Dean
laut að henni og hvíslaði: ,,Þú
hefur svo fallegar hendur.“ Hún
mundi, að orð hans höfðu yljað
henni um hjartað, og hún hafði
strax farið að ímynda sér, að hún
■rnyndi verða vinstúlka Mikes, og
að hann myndi bjóða henni á
skóladansleikinn — þann fyrsta
fyrir þau bæði.
Hann hafði að vísu ekki minnzt
á ballið né talað við hana síðan.
En hún hafði haldið, að það væri
einungis af því, að strákar eru nú
einu sinni eins og þeir eru —
allt öðru vísi en stelpur. Nú vissi
hún betur. Mike var álitlegasti
strákurinn í bekknum, og sú til-
hugsun, að hann myndi kjósa
Súsan Wellman, ljótu Súsan, var
blátt áfram fjarstæða! Tárin
komu fram í augu hennar.
Þegar hún heyrði móður sína
og frænku fara út úr stofunni,
laumaðist hún inn, hljóp upp í
herbergi sitt og stillti sér upp fyr-
ir framan spegilinn.
Hún sá blá augu — full af tár-
um — undir allt of nánum brún-
um, sem voru hvorki ljósar né
dökkar. Það voru freknur á nef-
inu, og sjálft litla, uppbretta neí-
ið var alveg eins og búast mátti
við á ljótri stúlku með freknur og
rautt hár,
,,Súsý !“ kallaði mamma henn-
ar úr eldhúsinu. Súsan hikaði of-
urlítið, áður en hún svaraði. Mað-
ur gat aldrei leynt mömmu neinu
34
HEIMILISRITIÐ