Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 17

Þú tekur ekki móti hjálp frá nein-
um — nei, ekki þú!“
,,Máske hefur þú rétt fyrir
þér.“
,,Hvað?“ spurði hún smeyk
við hljóminn í rödd hans.
„Þegar eiginkonan fer að
skipta sér af framaferli mannsins
síns, er tími til kominn að segja:
hingað og ekki lengra.“
,,Líf mitt er í kafbátunum,“
hélt hann áfram. ,,£g er kafbáts-
maður. Hvaða frama, sem ég öðl-
ast, vil ég öðlast hann með erf-
iði. Fyrir þig er það allt annað.
Þú hefur frjálsar hendur að slíta
hjónabandi okkar og fljúga til
klúbbanna þinna.“ Rödd hans
varð hörð. ,,Kona annast um
heimili sitt. Ung stúlka fer út og
skemmtir sér, ef hún hefur pen-
inga. En kona, sem gerir hvort
tveggja — og reynir auk þess að
ráða frama manns síns — er ekki
eins mikils virði og púðrið, sem
þarf til að sprengja hana í loft
upp.“
Katrín varð eldrjóð.
,,Þá held ég, að —----“
„Ollu er lokið — aðeins aftak-
an eftir,“ sagði hann.
Hún hrökk saman við þessi orð.
Það var eins og hann hefði séð
í gegnum hana. En það var ekki
svo. Þetta var hans orðatiltaeki,
hún hafði aðeins fengið það lán-
að og þótt það eiga við þetta
taekifæri. Nú, þegar það var sagt
upphátt, táknaði það lok þáttar-
ins.
O, en það var brjálsemi!
Hjarta hennar var tekið að hamra.
Hún hafði búizt við, að það gengi
eftir hennar höfði, hafði ekki gert
ráð fyrir að það yrði útkljáð svo
skjótt. Hann hafði tekið málið úr
höndum hennar og blátt áfram
fleygt því framan í hana. Þetta
gat ekki endað svona.
,,Vertu sæl, Kata,“ sagði
hann. ,,Þú hefur verið ágæt kona,
en ég tilheyri stöðugt fjöldanum.
Eg verð aldrei nógu góður handa
þér. Þú verður heldur að fara
heim aftur til miljónanna þinna.“
,,Tony!“
,,Þjónn — meira viský!“ sagði
hann. Og svo: ,,Eg þarf að
vinna, Rauðkolla. Þú hefur feng-
ið það, sem þú vildir, er ekki
svo ?“
Hún starði vantrúuð á hann,
full af blindum ofsa. Tárin komu
fram í augu hennar.
,,Eg hata þig !“ sagði hún.
Með einhverjum hætti tókát
henni að standa upp. Andartaki
seinna stóð hún úti á götu. Hún
fór að ganga . . .
Katrín lokaði hurðinni á íbúð-
inni eftir sér. Hún hallaði sér
upp að henni, titrandi af reiði.
Henni var kalt, hún var tilfinn-
ingalaus. Svo varð henni allt í
SUMAR, 1953
15