Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 46

hún við ána og liorfði á straum-
vatnið, sem leið letilega í áttina
til hins stóra hafs, og þá var
hún einungis kona, full af þrá,
og trúð'i mánanum einum fyrir
hugsunum sínum.
Undarleg var hún, og enginn
skildi hana. Hún hafði kvika-
silfur í æðunum, stöðugt lang-
aði hana eitthvert burt. Ef til
vill hefði hún samt, er tímar
liðu, hlýtt kröfu náttúrunnar og
gifzt manni af sínum eigin ætt-
bálki, hefði Bill Kenner ekki
orðið á vegi hennar.
BILL var veiðimaður og gull-
grafari, ævintýramaður. Nagami
sá hann dag einn grafa í gula
leðju Orangefljótsins. Hann stóð
uppi í mitti í vatninu og hélt á
síuksssa. Hann stóð' álútur, og
ljóst hárið slútti niður vfir and-
litið. Nagami gekk hikandi nær.
Iíún hafði áður séð hvíta menn
fást við furðulega hluti, en ekk-
ert jafn furðulegt og þetta. Hún
stanzaði á árbakkanum, ekki
tvo metra aftan við manninn,
og skugginn af henni féll á ána.
Bill kom auga á hann og leit
undrandi upp.
„Drottinn minn dýri!“ stundi
hann furðulostinn og þurrkaði
svitann af enninu. Svo deplaði
hann augunum og leit aftur á
stúlkuna. Hún stóð í sólskininu,
44
lifandi, heit og unaðsleg. Aðeins
klædd lendaskýlu og með villi-
mannlega hálsfesti úr járni.
Ansans ári lagleg stúlka, hugs-
aði Bill og blístraði.
„Hvað vilt þú, og af hverju
segirðu ekki neitt?“ spurði hann.
Nagami hló og horfði brúnum
augum sínum í blá augu hans.
„Þú meinar sjálfsagt eitthvað
með því að vaða þarna“, sagði
hún, „en væri ég í þínuin spor-
um, myndi ég ekki fara lengra
út í ána. Hún er djúp og full
af krókódílum“.
„Jæja“, sagð'i hann þurrlega,
„ég sem hélt að krókódílar lifðu
í trjánum. En kallaðu til mín,
ef eitthvað skeður“.
Hann leit glettnislega til stúlk-
unnar og jós skóflufylli af leðju
upp í síukassann, rannsakaði
liana nákvæmlega og jós upp í
kassann á ný. Nagami lá við að
hlæja. Henni fannst framferði
mannsins hjákátlegt, og stöðugt
láku svitadropar af nefinu á
honum. Það var hvasst og aug-
un óvenju skær. Hvers vegná
var hann að busld þarna í ánni?
Allt í einu sá hún nokkuð, sem
kom henni til' að' grípa andann
á lofti. Fyrir aftan manninn,
ekki tíu metra úti í ánni, kom
eitthvað langt, líkast hrufóttu
tré, syndandi hljóðlega. Nagami
kom fyrst í hug að kalla og að-
HEIMILISRITIÐ