Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 57

var ekkert fyrir hann að gera.
Auðvitað héfði verið bezt, að
hann hefði farið burt, en það er
ekki auðvelt fyrir lækni að yfir-
gefa störf sín og byrja annars
staðar, svo hann varð kyrr, en
hann hætti að skipta sér af Aline
— og forðaðist hana eftir föng-
um“.
„Það var fallega gert af hon-
um“, sagði VaJéry læknir, sem
virtist fylgjast með sögnnni af
afarmiklum áhuga.
„Já“, samsinnti ókunni mað-
urinn. „Allt gekk nú friðsam-
3ega til. Eg vann frá morgni til
hvölds. Aline og faðir hennar
komu til Brest eins oft og þau
gátu því við komið, og ég eýddi
írídögum mínum hjá borgar-
stjóranum.
Læknirinn var að því er virt-
ist búinn að ná sér aftur og var
á ný orðinn tíður og velkominn
gestur hjá borgarstjóranum.
Hann var oft í burtu úr þorp-
inu, og það var sagt, að hann
væri oft með stúlku úr næsta
þorpi.
Dag einn, er við sátum í garði
borgarstjórans, barst talið að'
litlu, djúpu vötnunum, sem
þarna eru á milli klappanna.
Læknirinn hafði mikinn áhuga á
þessum botnlau.su, sviirtu vatns-
])yttum og viðurkenn'di, að þau
hefðu undarlega seiðandi áhrif á
t-------------------------------
Veðurvísi
Gamli málshátturinn: „Morgun-
roðinn vætir, kvöldroðinn bæt-
ir,“ reynist oft orð að sönnu, því
að kvöldroði ber vott um stillt og
bjart veður, en morgunroði staf-
ar af raka í loftinu, sem oft veit
á rigningu áður en langt um líð-
ur.
Gamall bóndi, sem ég þekkti,
sagði mér, að dýrin umhverfis
hann fræddu hann um allt, sem
hann þyrfti að vita um veðrið,
og hann veitti krákunum sérstak-
Iega athygli. Ef þær flugu hátt,
vissi það á regn og storm, en ef
þær sátu í röð, mátti búast við
stormi en ekki regni.
(Womans World)
.______________________________j
sig. Hann spurði mig, hvort ég
kannaðist við „Svartavatn“,
sem lá um tíu kílómetra frá
þorpinu. Eg hafði aldrei komið
þangað, og hann stakk upp á að
fylgja mér þangað daginn eftir.
Við gætum farið þangað síðdeg-
is, þegar svalara væri orðið í
veðri.
Ég vissi, að Aline var upptek-
in af öðru þetta kvöld, svo ég
samþykkti uppástunguná.
En daginn eftir, þegar ég var
á leiðinni heim til læknisins,
mætti ég honum á aðalgötunni.
Hann stöð'vaði mótorhjólið og
sagðist hafa verið kallaður í
sjúkravitjun. Hann bauð mér að
SUMAR, 1953
55