Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 18

Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 18
einu ljóst, að Klara stóð fyrir framan hana. Hún varð skelfd, er hún sá að Tony kocn ekki. ,,Kvöldverðurinn er tilbúinn, frú,“ sagði hún. Það var lagt á borð fyrir tvo, bezta postulínið, vínstaupin. Katrín settist og starði á auðan stólinn fyrir framan sig. Hún var æf, þegar hún hug- leiddi framko-mu Tony. Hann hafði ekki einu sinni hlustað á það, sem hún sagði. Og hann hafði ekki haft neitt að segja. Það var ekki líkt honum. Aður hafði það ætíð verið öðru vísi. En nú var eins og ekkert af því, sem hún sagði, skipti neinu máli. Henni varð kalt. Kannske hafði það ekki skipt neinu máli. Máske hafði hún talað svo mikið um þetta efni, að hann var orðinn leiður á því — og leiður á henni! Það hafði henni aldrei fyrr kom- ið í hug. Tony — leiður á henni! Reiðin 'hvarf. Hún leit á tóma töskuna hans. Og allt í einu kom henni í hug, að það væri skrýtið, að hún skyldi ekki hafa sagt Klöru fyrirfram, að Tony myndi ekki koma heim til kvöldverðar. Hún hafði gengið svo nákvæm- lega frá öllu öðru, og hún hafði verið svo fastákveðin í að segja skilið við hann. Og þó var eins og hún hefði alls ekki reiknað með ■því. Það var eins og hún hefði leik- ið illilega á sjálfa sig. Hún hafði lagt niður fyrir sér allt, sem hún ætlaði að segja, en innst með sjálfri sér hefur hún þó ekki getað vænzt þess að svona færi. Hún hlaut að hafa gert ráð fyrir, að Tony léti undan. Hugsunin var lamandi. Hún hafði fengið nákvæmlega það, sem hún hafði ráðgert, en það var ekki það sem hún óskaði eftir. Höfuð hennar hafði leikið á hjart- að ! Jæja, nú var of seint að snúa aftur. Ef hún flýtti sér að pakka niður, myndi hún ekki fá tíma til að hugsa. Hún tók fram ferða- tösku og byrjaði að láta niður kjólana. Það heyrðist blástur frá höfninni. Á hverju kvöldi um þetta leyti létu eftirlitsskipin úr höfn . . . Það var eins og tekið væri um kverkar henni. Ó, Katrín, fíflið þitt ! Hún óskaði að Tony kæmi aftur, með hvaða skilyrðum sem væri. — Hún var ekki lengur ung stúlka — hún var fullorðin — hún var eiginkona — sjó- mannsbrúður! Og það var hið eina, sem hún kærði sig um að vera ! Það var drepið á dyrnar. Það var Klara. Hún átti frí í dag, og hún var að fara út. „Vilduð þér bara skila til Cart- 16 HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.