Heimilisritið - 30.05.1953, Side 18

einu ljóst, að Klara stóð fyrir
framan hana. Hún varð skelfd,
er hún sá að Tony kocn ekki.
,,Kvöldverðurinn er tilbúinn,
frú,“ sagði hún.
Það var lagt á borð fyrir tvo,
bezta postulínið, vínstaupin.
Katrín settist og starði á auðan
stólinn fyrir framan sig.
Hún var æf, þegar hún hug-
leiddi framko-mu Tony. Hann
hafði ekki einu sinni hlustað á
það, sem hún sagði. Og hann
hafði ekki haft neitt að segja.
Það var ekki líkt honum. Aður
hafði það ætíð verið öðru vísi.
En nú var eins og ekkert af því,
sem hún sagði, skipti neinu máli.
Henni varð kalt. Kannske hafði
það ekki skipt neinu máli. Máske
hafði hún talað svo mikið um
þetta efni, að hann var orðinn
leiður á því — og leiður á henni!
Það hafði henni aldrei fyrr kom-
ið í hug. Tony — leiður á henni!
Reiðin 'hvarf. Hún leit á tóma
töskuna hans. Og allt í einu kom
henni í hug, að það væri skrýtið,
að hún skyldi ekki hafa sagt
Klöru fyrirfram, að Tony myndi
ekki koma heim til kvöldverðar.
Hún hafði gengið svo nákvæm-
lega frá öllu öðru, og hún hafði
verið svo fastákveðin í að segja
skilið við hann. Og þó var eins
og hún hefði alls ekki reiknað
með ■því.
Það var eins og hún hefði leik-
ið illilega á sjálfa sig. Hún hafði
lagt niður fyrir sér allt, sem hún
ætlaði að segja, en innst með
sjálfri sér hefur hún þó ekki getað
vænzt þess að svona færi. Hún
hlaut að hafa gert ráð fyrir, að
Tony léti undan.
Hugsunin var lamandi. Hún
hafði fengið nákvæmlega það,
sem hún hafði ráðgert, en það var
ekki það sem hún óskaði eftir.
Höfuð hennar hafði leikið á hjart-
að !
Jæja, nú var of seint að snúa
aftur. Ef hún flýtti sér að pakka
niður, myndi hún ekki fá tíma
til að hugsa. Hún tók fram ferða-
tösku og byrjaði að láta niður
kjólana. Það heyrðist blástur frá
höfninni. Á hverju kvöldi um
þetta leyti létu eftirlitsskipin úr
höfn . . .
Það var eins og tekið væri um
kverkar henni. Ó, Katrín, fíflið
þitt ! Hún óskaði að Tony kæmi
aftur, með hvaða skilyrðum sem
væri. — Hún var ekki lengur
ung stúlka — hún var fullorðin
— hún var eiginkona — sjó-
mannsbrúður! Og það var hið
eina, sem hún kærði sig um að
vera !
Það var drepið á dyrnar.
Það var Klara. Hún átti frí í
dag, og hún var að fara út.
„Vilduð þér bara skila til Cart-
16
HEIMILISRITIÐ