Heimilisritið - 30.05.1953, Blaðsíða 64

okkur kannske að koma okkur á
framfæri se-m listdanspari í ein-
kverju hóteli á meginlandinu.“
,,Eins og talað út frá mínu
Ejarta,“ sagði hann. ,,Ég get ekki
annaÖ sagt en að enska sveita-
lífið sé líka farið að þreyta mig.
Setjum svo, að við giftum okkur,
hvað myndi Ralph bróðir þinn
þá láta af mörkum við þig í pen-
ingum ?“
Hún gretti sig. ,,ÞaS væri
•synd að segja að þú værir róman-
tískur.“
,,ÞaS er kannske engin þörf
'fyrir rómantík, þegar maður á
stúlkuna sína vísa.“
Hún glenti upp augun á hann.
,,Hvers vegna skyldirÖu vera
svo viss um mig?“
Hann byrgði niður hlátur.
,,£g veit það eitt, að þú getur
•ekki frá mér farið, elskan. Kann-
ske heldurðu þaS, en það er mis-
skilningur. Ef til vill vílarðu fyrir
þér að giftast atvinnudansara, en
þú sættir þig við það, þegar það
er búið og gert. Og — og ég veit,
að þú ert mín. Það er engin á-
stæÖa til þess aS berja hausnum
■við steininn, Petunia."
Hún svaraði engu. Hún starði
beint fram á þjóSveginn. ÞaS var
einhver innri rödd, sem andmæhi,
en þó var hún jafnframt ófær um
að sýna alvarlegan mótþróa.
Þetta var ekki það, sem hún hafði
áætlað um framtíð sína, en hvern-
ig gat hún komizt hjá því ? Það
var eitthvaS í raddhreim Dalla,
sem vísaði á bug öllum andmæl-
um hennar. Og þótt hún bæri ugg
í brjósti, var hún jafnframt eftir-
væntingarfull.
,,Vonir okkar rætast líklega
fyrr en varir,“ sagði hann. ,,Það
er að segja, ef viðskipti mín fara
að óskum í dag.“
Nokkrum klukkustundum síð-
ar var Dalli á vakki í forsal Sa-
voy Hótelsins með sígarettu í
munninum, meÖan hann beið eft-
ir viðtali við frú Manton. A yfir-
borðinu var hann ofur rólegur,
en undir niðri bjó með honum
slíkt ofvæni, að hann drap í síg-
arettunni hálfri og kveikti óðara
í annarri.
Svo var honum boðið upp í
íbúð frú Manton. Hún gekk frá
glugganum til þess að heilsa hon-
um. Hún var fríð og fönguleg
kona um hálffimmtugt, með alveg
eins dökkt hár og Katrín, en það
var svolítiÖ farið að grána.
,,Dalli Kovan,“ sagði hún lágt
og leit á nafnspjaldiÖ. ,,Ég man
ekki vel ..." En svo leit hún
framan í hann og kallaði upp:
,,Ja, hvernig læt ég, auÖvitaÖ
•man ég eftir yður. Afsakið. Þér
voruð mér hjálplegur í Fleurice
Hótel. —“ Hún hikaði. ,,Þér
dönsuðuð þar, var það ekki ?“
62
HEIMILISRITIÐ