Heimilisritið - 01.08.1953, Blaðsíða 39

fylgdi einhver athugasemd um
skapgerð hans eða hegðun. Hann
hafði eitt sinn hvíslað að Dollý:
,,Ég held að Kitzý sé ekki skilin,
en annars gaeti margt bent til
þess. Maðurinn hennar er alltaf í
Warrenton á refaveiðum, að ég
held. Kitzý er sjálf góður veiði-
maður — en það eru ekki ein-
göngu refir, sem hún veiðir —“
Dollý reyndi að hrista af sér
drungann. Ég er viss um að ég
hugsa meira um Kitzý en Ben
gerir, hugsaði hún, og það gerir
mig dapra, og það er það versta,
sem fyrir getur komið. Ég ætti að
vera fjörleg, ljómandi af gleði og
hnyttin í tilsvörum, svo að ég
geti boðið þessum kvenmanni
byrginn. Töfrandi — já, ég þyrfti
að vera töfrandi — minna má ekki
gagn gera, sagði hún við sjálfa
sig og andvarpaði.
,,Hvað er að ?“ spurði Ben.
,,Það lá við að þetta andvarp
þitt feykti mér út úr bílnum!“
„Ekkert. Ég var að hugsa.“
,,Og hvað var- svona sorglegt
af því, sem þú hugsaðir ?“
Ef til vill liði henni betur ef
hún leysti frá skjóðunni. ,,Heyrðu
nú Ben“ gæti hún sagt, ,,þú get-
ur varla búizt við að mér sé nokk-
uð tilhlökkunarefni að sitja enn
eitt kvöld og horfa á Kitzý gera
tilraunir til að klófesta þig.“ Nei,
það dugði ekki. Hún forðaðist í
lengstu lög að breyta hugsunum
sínum í orð !
Hún fór eins nálægt sannleik-
anum og hún þorði: ,,Ég vildi
óska að við værum að fara til
Jirns og Onnu í kvöld.“
,,Er nokkur sérstök ástæða til
þess ?“ Raddblær Bens var eins
og hann væri á verði.
,,Ég er ekki í skapi til að taka
þátt í einni af stórveizlunum hans
Harolds. Þú veizt, að stundum
getur hann verið dálítið þreyt-
andi. Og þar að auki —- ja, eins
og þú veizt, eigum við svo margt
sameiginlegt með Jim og Onnu.“
,,Já, það eigum við sannar-
lega ! Við Jim borðum saman oft
í viku í skólamatsölunni — og þá
ræðum við allt, sem við eigum
sameiginlegt, svo sem skuldir,
þreyttar konur og önnur áhyggju-
efni ! Nei, ég vildi gjarnan vera
laus við slíkt í kvöld !“
Dollý svaraði ekki. Hún virti
fyrir sér hraðamæli bifreiðarinn-
ar. Ben ók allt of hratt, og ferð-
in jókst stöðugt. En svo dró hann
úr hraðanum aftur, og Dollý fann
að hann lagði aðra höndina yfir
hönd hennar.
,,Mér þykir þetta leitt, sagði
hann, og rödd hans var full af
hrjúfri viðkvæmni. ,,Þú ert fyrir-
taks félagi, en ég er óttalegur
vandræðagripur. Meðan mér byk-
ir svo gaman að kenna að ég vil
ÁGÚST, 1953
37