Heimilisritið - 01.08.1953, Blaðsíða 46

ekki lengur hunangsblíð og ang-
urvaer — nú notaði hún þann
raddblæ, sem hún var sennilega
vön að nota við þjónustufólk sitt.
,,Ef ég '.má spyrja,“ sagði hún,
og rödd hennar var köld sem ís,
,,leikur mér hugur á að vita, hvort
þetta er ekki sláið mitt?“
Dollý var ljóst, að hún hafði
fyllstu ástæðu til að vera alger-
ega niðurbrotin sem hinn íðrandi
syndari; hún hafði raunar aldrei
búizt við að hlaupa beint í flasið
á Kitzý. En í stað þess leit hún
fyrst á Kitzý og síðan á Ben, og
snögglega fylltist hún heitri, rétt-
látri reiði. Sláið þitt og maðurinn
m'inn, tæfan þín! hugsaði hún.
Hún var kafrjóð í andliti og augu
hennar leiftruðu. Hún stóð tein-
rétt og horfði beint í augu Kitzý.
,,Hugsa sér, jú, það er það,“
sagði hún. „Reyndar er það svo !
Hvílíkt og annað eins !“
Hún gekk fram hjá Kitzý inn
í svefnherbergið og lét sláið detta
á rúrnið.
„Hamingjan hjálpi mér,“
sagði hún. ,,Mér þykir mjög fyr-
ir því, ég hlýt að hafa tekið það
í misgripum.“
Kitzý gekk einu skrefi nær.
,,Tekið það í misgripum!"
hvæsti hún.
Dolý var virðuleikin uppmálað-
ur.
,,Já,“ sagði hún. Svo tók hún
frakkann sinn, sem virtist enn
grófari og þyngri en nokkru sinni
fyrr og fór sér afar hægt, þegar
hún smeygði sér í hann. „Þegar
á allt er litið eru flíkurnar talsvert
líkar. Sami litur, skilurðu."
,,Eg veit ekki hvað það er, sem
þú ætlazt fyrir,“ sagði Kitzý, sem
var algerlega úr jafnvægi, van-
stillt og ógætilega reið, ,,en ef þú
heldur að þú sleppir svona vel
Ben hóf nú upp raust sína, og
þá fyrst fannst Dollý rósemin vera
að bregðast sér, þegar hún fékk
óvæntan bandamann.
,,Nei, heyrðu nú,“ sagði hann
hneykslaður, og þó með cniklum
virðuleik." Hvers konar talsmáti
er þetta eiginlega ? Þú ætlar þó
ekki að leyfa þér að rengja orð
konu minnar ?“
Langley-fjölskyldan stóð þá að
minnsta kosti sameinuð út á við.
Kitzý leit órólega á þau Ben og
Dollý á víxl. ,,Eg get ekki sagt
annað — ég á við, aldrei á ævi
minni hef ég vitað annað eins —“
,,Það er þá í lagi,“ sagði Ben,
og rödd hans gaf til kynna að af-
sökunin væri tekin til greina.
Svipur hans var í senn kuldaleg-
ur og valdsmannslegur, og það
fór honum mjög vel. ,,Okkur get-
ur öllum skjátlazt.“
Hann hneigði sig kurteislega,
bauð góða nótt og gekk í átt-
44
HEIMILISRITIÐ