Heimilisritið - 01.08.1953, Blaðsíða 15

vac, einkaritari húsbónda hans
og föðurbróður. Hár hennar var
glóbjart eins og hunang, og hör-
und hennar mött, flauelsmjúk
hvíta.
Max naut hennar með augun-
urn þvert yfir borðplötuna og
hugsaði með sér, að áður hann
gengi í hjónaband eftir 5—6 ár,
myndi honum vonandi takast að
kenna henni að kalla hann Max
í stað herra Chaffee.
,,Hvernig litist yður á eina litla
lambakótelettu, Crystal ?“
,,Eg elska lambakótelettur,
herra Chaffee.“
,,Nei, segið nú Max. Viljið þér
kannske heldur humrasalatið ?“
,,Humar er dásamlegur, herra
Chaffee.“
,,Eða steiktan kjúkling?“
,,Já, steiktur kjúklingur er líka
ágætur, herra Chaffee."
Hann ákvað að bjóða gömlu,
góðu Kötu út til kvöldverðar. Þá
slyppi hún í eitt skipti við að mat-
reiða. En þegar hann hringdi hjá
henni, kom hún til dyra í alveg
nýjum, bláu.m kjól, sem hann
hafði aldrei séð fyrr, og sem
gerði hár hennar ennþá meira
gneistandi svart en nokkurn tíma
fyrr.
,,Eg ætla út að borða með Don-
ald í kvöld," sagði hún. ,,En það
er svolítið kalt kjöt í ísskápnum,
ef þú . . .“
1 sama bili kom Donald upp
tröppurnar, hlaðinn af blómum.
Kata rak upp gleðióp, rauk á
hann og kyssti hann á kinnina.
Max var stórhneykslaður, en lét
þó tilleiðast að koma með þeim
út.
Donald fór með þau í veitinga-
skála utan við borgina, með
skyggðum ljósum og sígauna-
kvartett. Til þess að finna nol?k-
urn veginn hlutlaust umræðuefni
lét Max orð falla um heimsvið-
horfin.
,,Eg vildi þú gætir skýrt mér
eitthvað frá því, Donald," sagði
Kata og horfði á hann stórum að-
dáunaraugum. ,,Eg ruglast alltaf
í því öllu.“
Donald gerði sitt bezta, og Max
einblíndi á hana á meðan. Þau
höfðu nýlega verið saman á póli-
tískum fundi, þar sem prófessor
einn hafði hælt Kötu fyrir hið
gáfulega framlag hennar í umræð-
urnar.
,,Mikið hlýturðu að vera gáf-
aður, Donald !“ andvarpaði hún.
Það var spaghetti á borðum,
og Kata bað Donald um að kenna
sér, hvernig ætti að vefja þeim
um gaffalinn eftir ítalskri venju.
Hún dáðist takmarkalaust að
klaufalegum tilraunum hans, eins
og hún sæi alls ekki, hversu fag-
lega Max fórst í hinni sömu list,
ÁGÚST, 1953
13