Heimilisritið - 01.08.1953, Blaðsíða 64

hann, að Kann væri óhreinlynd-
ur heimskingi, sem auðvelt væri
að leika á. Sjálfsagt gæti hann
fengið verulegan höggstað á
Ralph, ef hann dveldi hér nógu
lengi. Slíkan höggstað gæti hann
notfært sér til hagsbóta. Hann
vissi, að Ralph vildi losna við
Petuniu úr húsinu, að honum var
meira að segja ekkert um hana,
og hvers vegna skyldi Ralph ekki
láta hana hafa ríflegan heiman-
mund ef hún giftist ?
Dalli var að vísu kænn, en
hann var líka hirðulaus. Eftir síð-
degiskaffið fóru þau Petunia og
hann út í veitingahús þar skammt
frá, og þar drukku þau alltof
mörg glös af vínblöndu. Hann
mundi satt að segja lítið eftir
kvöldinu, og morguninn eftir
vaknaði hann cneð voðalegum
höfuðverk og aðeins eina hugsun
í höfðinu : sterkt, svart kaffi.
Hann fór í önnur föt en hann
hafði verið í daginn áður og flýtti
sér niður að morgunverðarborð-
inu. Meðan hann var að borða
morgunmatinn, notaði Kári tæki-
færið og fór inn í herbergið til
þess að taka fötin, sem Dalli hafði
verið í daginn áður, svo að hægt
væri að pressa þau.
Hann tók eftir því, að það var
eitthvað í jakkavasanum. Hann
fór í vasann og dró upp armband-
ið, sem Katrín hafði gefið Dalla
daginn áður. Hann þekkti það
undir eins. Hann hafði svo oft
séð það hjá henni. Hann starði
stundarkorn á það, fölnaði lítið
eitt og beit stuman vörum. Honum
fannst ekki vera til nema ein
skýring á þessu. Hið versta, sem
hann hafði haldið um Katrínu og
Dalla, var staðfest. .
Hann hafði hatað þennan
mann frá því hann fékk upplýst,
að Katrín og hann höfðu eitt sinn
þekkzt meira en lítið. Hún hafði
látið í veðri vaka, að væntanlega
myndi hann jafnvel ékki þekkja
hana, en ósköp var það lítilmót-
leg átylla, þegar litið var á það
í Ijósi þeirrar staðreyndar, sem
fundur hans afhjúpaði! Að hún
skyldi hafa gefið Dalla armband-
ið, virtist augljós sönnun þess, að
kunningsskapur þeirra hafði ver-
ið náinn. 1 hinni ástæðulausu af-
brýðisemi sinni taldi hann sér trú
um, að hún hlyti ennþá að vera
ástfangin af manninum.
Betur að þau hefðu ræðst við
þá þegar. Hressileg orðasenna
hefði hreinsað andrúmsloftið. En
það voru gestir þennan dag, og
þau voru bæði önnum kafin. Það
var ekki fyrr en vinnufólkið var
gengið til náða, að hann barði
að dyrum hjá henni.
,,Nei, sæll Kári. Ég var farin
að halda, að þú værir alveg hætt-
ur að koma hingað inn.“ Það
62
HEIMILISRITIÐ