Heimilisritið - 01.07.1956, Blaðsíða 28

„Veiztu hvers ég vildi óska
mér, mamma?" sagði hann
skyndilega.
„Nei," hún breiddi faðminn á
móti honum, og tók hann um-
svifalaust í fangið, þegar hann
færði sig upp í rúmið til hennar
með koddann undir handleggn-
■ um.
„Að við færum í skóginn í dag,
þó bara sé þriðjudagur og komið
haust.”
„Það vildi ég líka,” sagði móðir
hans, og hann heyrði ekki betur
en að hún klökknaði. Það var þó
sjálfsagt einhver vitleysa, því full-
orðið fólk grætur ekki þó það
komist ekki út í skóg á ósköp
venjulegum þriðjudegi.
LENA setti bollana á bakkann.
Varlega, svo að glamrið kæmi
ekki upp um hana. Þau máttu
ekki vita það, fyrr en kaffiilminn
legði inn í herbergið til þeirra.
Hún öfundaði Karsten dálítið, af
því að hann hafði vaknað á und-
an og fengið að fara upp í rúmið
til mömmu. En það var heimsku-
legt að öfunda svo lítinn strák-
hnokka. Hún hafði heldur enga
ástæðu til að vera öfundsjúk, því
Karsten var svo lítill, að pabbi og
mömma höfðu ákveðið, að hann
skyldi ekkert vita um það, að
mamma væri veik og þyrfti ef til
vill að ganga undir uppskurð.
Mamma hafði trúað Lenu fyrir
því. Hún hafði sagt:
„Þú ert nú orðin stór stúlka, og
það er engin ástæða til að leyna
þig neinu. Dr. Klausen hefur ráð-
lagt mér að fara til sérfræðings,
til þess að fá úr því skorið, hvort
það sé nauðsynlegt, að ég fari á
sjúkrahús dálítinn tíma. Ef í Ijós
kemur, að ekki er um annað að
velja, er ég viss um, að þú hjálp-
ar pabba eins mikið og þú getur
og verður góð við Karsten. Hann
er aðeins níu ára, en þarfnast
þess, að einhver hugsi um hann
og „gæli" dálítið við hann endr-
um og eins, og ef ég er hér ekki
til að gera það, vil ég gjaman
geta treyst þér til að gera það
fyrir mig."
Lena hafði fúslega lofað þessm.
Það yrði ekki sérlega erfitt að efna
það loforð, því henni þótti vænt
um litla bróður sinn. Karsten var
auðveldur viðureignar og mjög
skemmtilegur á margan hátt.
Hann líktist mömmu. Hann var
þeim hæfileikum búinn, að öllum
fannst þeir svo óumræðilega ham-
ingjusamir bara af þeirri einföldu
ástæðu, að honum þótti vænt um
þá. Það var líkast því, að ást hans
væri náðarbrauð, sem hann vildi
miðla af hvem dag.
Lena hellti upp á kaffikönn-
una. Hún hnyklaði brýmar. Nú
gat hún ekki skilið, að mamma
26
HEIMILISRITIÐ