Heimilisritið - 01.07.1956, Blaðsíða 45

Annarra manna böm eru oí mik-
ill ábyrgðarhluti. Og svo sannar-
iega framseldi ég þig Roy John-
son rétt eins og ég hefði lagt fyrir
þig gildru."
,,Nei, þú gerðir það sem þú
áleizt heppilegast. Nú skil ég hve
andstyggileg ég var, hversu erfitt
ég gerði þér allt."
,,Þú varst aðeins að þroskast.
Þetta voru einkennin. En ég hefði
átt að vita betur. Það var heimsku-
legt af mér að stíga sama villu-
sporið tvisvar."
Ég leit spyrjandi á hana.
,,Sjáðu til, ég rak Alice í burt
með því að vera svona ósveigj-
anleg — og ég var næstum því
búin að missa þig á sama hátt.
Ef ekki væri mínu sjálfsöryggi og
harðstjórn að kenna, væri Alice
mér enn sönn dóttir. Og — ó, ég
sakna hennar svo mikið! Hún setti
hendurnar fyrir andlitið og ég sá
tárin blika á fingrum hennar.
Ég þagði, þar til gráthviðan var
liðin hjá. Að lokum leit mamma
á mig. ,,Þú hefur aldrei spurt mig,
elskan mín, en mig langar til að
segja þér frá systur þinni."
Ég tók um aðra hönd hennar og
þrýsti hana hlýlega. Ég vissi, að
hún var að reyna að ná valdi
yfir hugsunum sínum og þetta
var erfitt fyrir hana.
,,Systir þín lenti í vandræð-
um," byrjaði hún. Síðan hélt hún
áfram eftir nokkra þögn. ,,Hún
varð ófrísk af barni Blair. Þetta
skeði á meðan faðir þinn var sem
veikastur áður en hann dó, og —
jæja, það gerði næstum því útaf
við mig. Ég gat ekki staðist
skömmina, hneykslið, sem mundi
ekki breiðast yfir, þó Blair ef til
vill kvæntist henni. Ég gat ekki
heldur viðurkennt fyrir sjálfri mér
þá tilfinningu mína, að ég hefði
brugðist henni, svo ég varð bitur
og dul.
Ég var ákveðin í því, að það
sem henti Alice skyldi ekki henda
þig. Ég vildi halda þér ósnortinni,
Jean, og ég hélt að ég væri að
gera það, þegar ég sendi þig til
Johnsons hjónanna. En þó að ég
hafi reynt á minn eintrjáningslega
hátt, er ég nú að láta þig greiða
hryllilegt gjald. Nú munt þú alltaf
muna. Alltaf þjást.”
, *
Ég snerti andlit hennar. Þetta
var mín raunverulega móðir, og
ég elskaði hana ...
Það er ekki nóg að fara í hverri
viku og setja blóm á leiði Barböru
litlu. Það er ekki nóg að vera.
hrygg. Vegna villandi meðaumk-
unar minnar með föður hennar,
sem stafaði af smjaðri hans fyrir
mér, er Barbara dáin. En þegar.
þjáningin innra með mér verður
af þungbær, er einn staður, sem
ég get leitað til — í faðm móður
minnar, vinar míns. *
JÚLÍ, 1956
43