Heimilisritið - 01.07.1956, Page 13

ræðum að finna eitthvað tilefni til
að fara til læknis.
Við þetta er að sjálfsögðu ekk-
ert að athuga. Þær vilja gjarnan
heilsa nýja lækninum og kanna,
hvort hann er elskulegur eða
stirðbusalegur. Þær vilja líka fá
að vita, hvort hann notar sömu
lyf og gamli dr. N., og þær láta
vinkonur sínar í hverfinu strax
vita um um það, hvað þær hafa
haft upp úr heimsókninni.
Einn góðvinur minn var ráðinn
sem læknir hjá stórri verksmiðju.
Þegar það barst út í verksmiðj-
unni, að hann væri ungur og
mjög aðlaðandi maður, myndað-
ist strax löng biðröð af ungum
stúlkum fyrir utan stofuna hans.
Þær stóðu í stiganum og alveg
út á götu fyrst framan af, og
fæstar þeirra voru nokkuð veikar.
Einungis ein þeirra sagði heið-
arlega frá þvf, hvers vegna hún
hafði komið til hans. Þetta var
ung og lagleg stúlka, 18—19 ára,
og þegar vinur minn spurði hana
hvað væri að henni, svaraði hún:
,,Ekki neitt! Ég vildi bara ganga
úr skugga um það, að læknirinn
væri eins laglegur og sagt er."
Ég vildi óska, að allir sjúklingar
væru svona ærlegir. *
Næsta grein: ,,Þegar læknir
verður ástfanginn."
S M Æ L K I
Gömul írsk kona, sem ferðaðist milli
Norður-írlands og Eire, var stöðvuð á
landamærunum af ströngum tollverði.
Hún lýsti því yfir, að eini hluturinn,
sem hún hefði meðferðis, væri flaska af
vatni.
„Hvers konar vatni?“ spurði tollvörð-
urinn.
„Heilögu vatni frá Lourdes,“ sagði
gamla konan rolega.
Tollvörðurinn hafði fengið töluverð
kynni af flöskum í starfi sínu, hann
þreif af konunni flöskuna, tók úr henni
tappann og þefaði. „Það er viský,“ sagði
hann sigri hrósandi.
Gamla konan hóf auglit sitt til him-
ins og sagði í hátíðlegum tón: „Lof sé
guði! Lof sé guði! Þetta er kraftaverk!“
Tvö, sem eitt sinn höfðu verið ást-
fangin hvort af öðru, hittust aftur eftir
mörg ár. Hún virti hann lengi og vand-
iega fyrir sér, áður en hún sagði: „Varst
það þú, eða bróðir þinn, • sem var svo
hrifinn af mér einu sinni?“
„Það man ég ekki,“ sagði hann, „en
sennilega hefur það verið pabbi.“
*
Unga, nýgifta konan kemur heim til
móður sinnar dag einn og kvartar yfir
því, að maður sinn drekki. „En því
varstu að giftast honum úr því þú viss-
ir, að hann drykki?“ spyr mamman.
„Ég hafði ekki hugmynd um það,
mamma, fyrr en hann kom allsgáður
heim eitt kvöld.“
JÚLÍ, 1956
11