Heimilisritið - 01.07.1956, Side 31

Emkaritarinn hrccðritaði. Hún
haíði granna ökla og. gekk á
mjög háhæluðum skóm. Hún
hraðritaði ... meinlaust. Mein-
laust? undarlegt orð. Alice beið
og velti því fyrir sér, hún reyndi
að fá það til að öðlast merkingu.
Orðið hafði merkingu. Hún gat
bara ekki munað rétt í svipinn
hver hún var ... Læknirinn var
méð andlit. Andlitið brosti. Bros-
ið fjarlægðist vegna táranna, sem
streymdu fram í augu hennar.
Því var hún að gráta núna? Það
var heimskulegt. En hún gat ekki
að því gert, að .. .
KÁRSTEN sendi stóran vönd af
síðsprottnum, villtum rósum
hctnda mömmu. Lena sagði, að
þær myndu visna áður en þau
kæmust heim, en Karsten var viss
um, að þær myndu halda sér.
Það tók ekki næstum því jafn-
langan tíma að 'fara heim með
bíl og lest, og pabbi hafði tekið
bíl á leigu bara til þess að Kar-
sten gæti fengið ósk sína upp-
fyllta og kæmist í skóginn á ó-
sköp venjulegum þriðjudegi. Þeg-
ar hann og Lena höfðu komið
heim úr skólanum kl. 2, höfðu
mamma og pabbi sagt, að nú
skyldu þau fara í skóginn, þó
það væri bara þriðjudagur og
komið haust.
Lena safnaði tómu sódavatns-
flöskunum saman og setti þær
í körfuna. Samanvöðlaðar um-
búðfrnar utan af matnum setti
hún einnig í hana. Lenu fannst
pabbi og mamma vera orðin eins
og nýjar manneskjur. Nei, það
var ekki rétt. Þau voru eins og
þau höfðu alltaf verið. Bara enn-
þá meira. Lena gat ékki fundið
orð yfir hugsunina, en hún skildi
vel sjálf, hvað hún átti við. Hún
leit yfir til foreldra sinna. Þau
stóðu þétt saman niður við skóg-
arvatnið. Þau töluðust ekki við.
Það var eins og þau væru runn-
in saman við tæra kyrrð skógar-
vatnsins. Þau vörpuðu frá sér
löngum skuggum, og það voru
ekki tveir skuggar. Aðeins einn.
Lena settist á trjábút. Hún var
svo glöð innra með sér. Hún
gerði sér ekki fulla grein fyrir
hvers vegna. Ef til vill vegna
þess, að ekki þurfti að skera
mömmu upp eftir alt saman. Ef
til vill vegna þess, að Karsfen
hafði fengið að fara skógarferð-
ina sína. Hvað sem öðru leið,
var hún glöð. Og þá skifti það
eiginlega engu máli, hver ástæð-
an var *
„Fyrsta, annað og þriðja sinn," hróp-
aði uppboSsbaldarinn. „Selt dömunni
þarna fyrir handan sem maðurinn held-
ur fyrir munninn á."
JÚLÍ, 1956
29