Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 20

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»En Anderson var það eigi,« mælti Karl,
*og hafi það samt verið Ahrnell, sem . . .«
»KarI, Karl, eigi ber að vera illmáll um
niann, þótt hann sje fátækur,« tók Níels fram
í fyrir honum. »Ahrnell hefir jafnan verið
heiðvirður og ráðvandur, þótt bláfátækur væri.«
»En það hefir sjómaður þessi einnig verið,«
skaut Karl inn í.
»Eigi að fullu. Hann er kunnur að óregiu
og óáreiðanleik. Rað hefir verið rætt í dag-
blöðunum. En tölum ei frekar um þetta mál.«
Karl þagnaði, ólundarlegur á svip.
Síðdegis sama dag fór Níels í sparifötin og
hjelt til bankastjórans; var hann þar beðinn um
skó á sex börn og borgun fyrir leður greidd
fyrirfram.
Nú varð kátt í koti í litlu vinnustofunni.
Níels vann af kappi og söng kvæði sín. Rá
er slcór barnanna,voru tilbunir, fór Karl með
þá til bankastjórans ásamt reikningi, sem Níels
hafði ritað með miklum erfiðismunum.
Hjónin voru eigi heima, en hin vingjarnlega
Lovísa sagði, að hann gæti gjarnan beðið
þeirra. Meðan hann sat í eldhúsinu og beið,
kom ■ drenghnokki með spýtu og hníf og vildi
endilega að Lovísa tálgaði sjer bát, en hún var
eigi fús til þess. Karl herti upp hugann og
bauðst til að smíða bátinn. Hafði hann rjett
lokið því, er bankastjóri kom heim. Var Karli
greiddur reikiiingurinn og fengnir skór til að-
gerðar, og lofaði hann að hafa smíðað drengn-
um hest, er hann kæmi næst.
Gústavson bættust nú nýir viðskiftamenn með
degi hverjum og hætti því við burtförina í
bráðina.
Nokkrar vikur liðu. Áhugi sá, sem Karl
hafði á morðrannsóknunum, dofnaði. Hann
hafði fengið önnur umhugsunarefni. Hann var
að sönnu iðnari en áður, en virtist, gagnstætt
Níelsi, hafa glatað glaðlyndi sínu, þótt gnótt
væri að starfa. Hann var þögull og þrálynd-
ur og vissi Níels enga sök til þess.
Fagurt laugaidagskveld í júlí sat Karl við
dyrnar á bústað þeirra. Börnin ljeku sjer eigi
í garðiuum, eins og vant var. Rau voru farin
út á víðavang. Stína var í heimsókn hjá vin-
konu sinni og Níels sat að vinnu sinni og söng.
Karl söng ekki, en keptist við að smíða hest
úr trje. Lengi hafði hann unr.ið að honum,
þvi að skrokkurinn var albúinn og nú var
makkinn og augun á leiðinni. Rað var að
sínu leyti sannarlegt listaverk. Drengurinn virt-
ist einnig svo hugfanginn af vinnu sinni, að
hann gaf hvorki gaum að kveldfegurðinni nje
söng Níelsar. —
Garðshliðið var opnað og aldraður maður
gekk inn í garðinn.
»Selur nokkur hjer dúfur?« spurði hann og
sneri sjer að Gústavson.
»Systir mín, en hún er eigi heima,« svar-
aði Níels. \
Aðkomumaðurinn og skósmiðurinn tóku að
ræða um verðið. Ætlaði komumaður að kaupa
nokkrar og láta sækja þær daginn eftir.
Meðan á þessum samræðum stóð, hjelt Karl
áfram vinnu sinni. Er samræðunum var lokið,
kvaddi aldraði maðurinn og ætlaði að halda
leiðar sinnar, en kom þá auga á, hvað Karl
hafðist að.
»Ertu trjeskeri?« spurði hann Karl og gekk
til hans.
»Hann skemtir sjer við trjeskurð í tómstund-
um sínum,« svaraði Níels. »Það er eigi hans
rjetta lífsstarf, því að hann á að verða skósmið-
ur,« bætti hann vjð, auðsjáanlega smeikur um,
að komumaður skyldi halda, að bróðir sinn
væri rjettur og sljettur myndskeri.
»Hefirðu hjáiparlaust smíðað hest þennan?«
spurði hinn aðkomni og tók ófullgerða lista-
verkið úr höndum drengsins.
»Það hefi jeg gert, og mundi smíða miklu
listfengari hluti, ef . . .«
»Ef hvað?« spurði hinn og grandskoðaði
hestinn.
»Ef jeg væri eigi knúður til að verða skó-
smiður. En það er útkljáð mál, og jeg hefi
leikið mjer við að smíða þennan hest handa
Eiríki litla bankastjórans.«