Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 70

66
NÝJAR KVÖLjDKUVÖR.
»Rjer hafið sigrað. Jeg vil heldur ganga
að tilboði yðar en að halda lengra.«
Strömberg ætlaði að stinga brjefinu í vasa
sinn, en í sama bili var ]jað þrifið úr hönd-
um hans. Marianne hafði hrifsað það-.
»Frú!« hrópaði Stiömberg. »Petta brjef er
til mín og jeg leyíi yður eigi að lesa það.
Grunur yðar á dóttur yðar er órjettmætur, og
jeg heimta, að þjer fáið mjer brjefið.
»Nei, þjer eruð kominn til þess að segja
mjer efni þessa brjefs. Það ræðir um dóttur
mína, og þjer fáið það eigi aftur nema þjer
beitið ofbeldi. Ef þjer reynið að taka það,
kalla jeg á hjálþ. Gerða skal eigi vinna neitt
við þögn yðar; jeg vil og verð að lieyra
brjefið.«
Verksmiðjueigandinn leil heiftaraugum til
Marianne, því að hann sá í hendi sjer, að lof-
orð Gerðu var einkis virði fyrst hann var bú-
inn að missa brjefið. Hamingjan má vita til
hverra örþrifaráða hann hefði gripið, ef göm-
ul kona, sem Gerða var vön að sauma fyrir,
hefði eigi komið inn í herbergrð. Hún var
með saumadót og Gerða þurfti því að ræða
við hana um það. Marianne hafði látið fallast
niður í hægindastólinn, þá er gamla konan kom
inn og Strömberg gekk út að glugganum og
staðnæmdist þar.
Meðan Gerða ræddi við gönilu konuna,
braut Marianne brjefið upp. Undir eins og
hnn leit á það, rak hún upp lágt vein, svo að
Strömberg leit við, en Gerða flýtti sjer til móð-
ur sinnar. Marianne ýtti henni frá sjer með
ákefð og las brjefið í flýti. Þá er hún var
búin, rak hún upp nístandi óp og hnje aftur
á bak í stólinn. Andlit hennar blánaði og af-
skræmdist. Hún hafði fengið heilablóðfall.
Gamla konan flýtti sjer burt og Gerða fleygði
sjer yfir móður sína og æpti til Strömbergs:
»Rjer hafið drepið hana. Bölvun hvíli yfir
yður!«
IX.
Grátþrungin í andiiti sat Gerða að saumum.
Borgarklukkurnar slógu 12 á miðnætti.
Marianne var sofnuð.- Gamla konan hafði
verið svo hugulsöm, að senda læknir til sjúkl-
ingsins; hann hafði gefið Marianne deyfilyf,
sem hafði svæfl hana. Gerða var orðin bólg-
in í andliti af gráti, en samt vildi hún eigi
ganga til hvílu. Hún sá, að hún varð að
vinna nótt og dag til þess að hafa ofan af
fyrir þeim.
Vjer viljutn eigi lýsa hugarástandi hinnar
ungu meyjar og þeim tilfinningum, sem bærð-
ust í brjósti hennar.
í þess stað skulum vjer renna auguni yfir
hið óheillaríka brjef, sem komið hafði Mari-
anne í rúmið. Rað lá á borðinu frammi fyrir
Gerðu og var svohljóðandi:
»Strömberg bróðir! — Síðasta brjef þitt
lieíir sannarlega valdið mjer undrunar, því
að mjer virðast hótanir frá þinni hálfu æði
kyniegar. Rú talar uin þá, sem jeg hafi
skilið eftir í Svíþjóð. Jeg er fús til að veita
þeim 1000 króna styrk árlega. Ressi upp-
hæð nægir þeim fyllílega. I3ú getur greitt
þeim hana á minn kostnað, en talið það
gjöf frá þjer. Jeg álít einnig hyggilegast, að
þú teljir þeim trú um að jeg sje látinn, því
að jeg vil aldrei verða á vegi þeirra.
Pær voru mjer eitt sinn ástfólgnar, en nú
get jeg eigi skilið, að svo hafi verið, og
fellur illa að minnast þeirra.
Neyð sú og eymd, sem kvonfang mitt
bakaði injer, hefir gerbreytt mjer og valdið
spillingu minni. Pig ætti því ekki að furða
á því, þólt jeg, sem á unga og fagra konu,
óskaði þess, að moldin geymdi þessar tvær
verur, sem minna mig á alt böl mannlffsins.
Notaðu fje þetta eftir eigin geðþótta, en
mintu mig eigi oftar á þessa konu og þetta
barn. Vinur þinn
Jón Bernhard*. -
Marianne mundi aldrei hafa grunað, að þetta
brjef ræddi um hana og,Gerðu, hefði hún
eigi þekt rithöndina, þessa rithönd, sem hún