Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 65

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
61
»Telja þjer hughvarf,* tók Marianne fram í
í ásökunarróm.
»Eigi það, en þjer gat virst, að jeg ætti eigi
að hafna öllum þeim gæðum, sem í boði
voru.«
»Ertu þá svo óráðin að þú sjert hrædd um,
að jeg telji þjer hughvarf?«
»Jeg hafði tekið ákvörðun mína um leið og
Strömberg hóf mál sitt. Jeg get eigi orðið
kona hans.«
Marianne lagði handlegginn um háls dóttur
sinni, kysti á enni hennar og hvíslaði:
»Guð blessi þig fyrir þau orð. Jeg hefi
verið milli heims og helju þessa daga síðan
jeg fjekk brjefið frá Strömberg. Jeg var hrædd
um, að þú tækir honum. Og jeg vildi eigi
segja þjer neitt, þótt hann bæði mig að leggja
sjer liðsyrði.í
»Hvenær fjekstu það brjef?«
»Daginn sem þú varst hjá Strömberg. Nú
ætla jeg að láta huggast og verða hress á ný,
þá er jeg veit, að þú ert eigi orðin leið á að
vinna, en kýst það heldur en að selja frelsi
þitt og Iifa í ástlausu hjónabandi. Rödd í
hjarta mjer hvíslar, að faðir þinn komi ein-
hvern tíma aftur,* — Gerðu hrylti við — »og
þá mun hann launa dóttur sinni staðfestuna.®
Gerða kysti hönd móður sinnar og tók til
vinnu sinnar. Hún gat eigi horft á Marianne
meðan hún var að ræða um föður hennar, og
það særði hana, að heyra hana tala um hve
sælar þær yrðu, þá er hann kæmi aftur.
Marianne hafði á liðnurn árum gleymt þeim
tímum, þá er maður hennar var henni kaldur
og óþýður í viðmóti. Hún mintist að eins
þess tímabils, er ást og starfsemi ríkti á heimili
þeirra.
»Betur að hún dæi óvitandi um glæp hans,«
hugsaði Gerða. »Betur að hún megi stöðugt
geyma þessar draumsjónir um eiginmanninn,
sem ekki verðskuldar hina trygglyndu ást
hennar.*
F>á er frú Ahrnell var að lýsa framtíðinni
i sem fegurstum myndum og færa draumsjónir
gínar i orðabúning, var barið að dyrum,
Gerða fór og lauk npp. Karl var kominn.
rótt slætnt væri í veðri var Karl kominn
um langan veg til að endurnýja kunningsskap-
inn við hina gömlu sambýlinga sína. Frú Ahr-
nell bauð hann hjartanlega velkominn, þakk-
aði honum forna greiðasemi og Ijet í Ijósi
gleði sína yfir velgengni hans. Karl var hjá
þeim mæðgum alt kvöldið og ræddi að eins
um áhugamál þeirra.
Að loknum kvöldverði bjóst hann til ferðar.
Marianne fjell þessi látlausi unglingur svo vel
í geð, að hún bað hann að koma aftur hið
bráðasta.
»Jeg er yður mjög þakklátur,® mælti Karl,
»því að síðan ungfrú Edith og dóttir háskóla-
kennarans fóru til Sviss til dvalar er enginn,
sem jeg get rætt við mjer til skemtunar. Jeg
hefi mjög saknað ungfrú Edithar, en heim-
sóknir mínar hingað munu bæta úr því.«
Koma Karls hafði hjálpað Gerðu út úr vand-
ræðum þeim, sem hún var komin í meðan
móðir hennar ræddi um föður hennar, en fleira
var gott við heimsókn Karls. Hann hafði minst
á stúlku, sem komin væri til háskólakennarans
til þess að læra að móta heiðurspeninga.
Gerða fór undir eins að hugsa um, að hún
gæti ef til vill lært eitthvað svipað. Hún gat
t. d. lært að skera í trje. Hún festi hugann
mjög við þetta og tók að líta alt öðrum aug-
um á framtíðina en fyr, Vonin hvíslaði henni
því í eyra, að hún hefði gáfur til einhverra
starfa á þessu sviði, og hún var þess fullviss,
að henni mundi takast að ná framförum í
þeirri grein.
Hún ákvað að ráðfæra sig við Karl um
þetta.
»Starfið er heiður, starfið er ham-
ingja og starfið er sjálfstæði,« hugsaði
Gerða. »Starfið skal láta mig gleyma æðstu
sælu lífsins, sem jeg hefi farið á mis við;
starfið skal sætta mig við þá hugsun, að faðir
minn er glæpamaður, því að það mun koma
mjer hjá að þiggja nokkuð af honum.*