Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 78

74
NÝJARK VÖLDVÖKUR.
H e i m .
Saga frá Síberíu eftir Nlkolaj Teleschov.
I.
Rað var heiðrík, kyrlát sumarnótt. Tunglið
sáldraði silfurgeislum sínum yfir hjerað eitt
eyðilegt í Síheríu, fiatlent, með lágum hálsum
úti við sjóndeildarhringinn. Peir glóðu einnig
á þakinu á fáeinum fjalabyrgjum við eina hina
svonefndu *stöð« á póstveginum inni í Austur-
Síberíu. F*au voru bygð sem nokkurskonar
sæluhús handa rússneskuin bændum, sem á
hverju ári leita til Síberíu, einkum þegar upp-
skeran bregst heima. Út úr skugga eins þeirra
skautst dálítill drenghnokki. Hann litaðist um
alt í kring og hljóp svo í hendingskasti út á
veginn, — veginn breiða, ósljetta, með djúpu
hjólförununi, sem hann hafði komið eftir, þeg-
ar hann kom heiman frá Rússlandi.
Hann var stöðugt að líta til baka, því hann
óttaðist, að sjer yrði veitt eftirför. En það
kotn enginn á eftir horium, og að stundar-
korni liðnu varð hann rólegri, nam staðar og
bijes mæðinni og hjelt svo af stað i hægðum
sínum í vesturátt.
Hann var einn þessara svokölluðu munaðar-
leysingja, einn hinna mörgu, er útílytjendurnir
skilja eftir á leið sinni. Foreldrar hans voru
bæði dáin úr taugaveiki og Semjan varð eftir
á stöðinni einn síns liðs, innan um ókunnugt
fólk og í ókunnu landi, nokkur þúsund rastir
frá sveitaþorpinu, þar sem hann var fæddur.
Hann mundi vel eftir hvítu kirkjunni þar með
grænu hjálmhvolfunum, vatnsmylnunni og litlu
ánni, Usjupka; þar hafði hann buslað í sefinu
við bakkana með drengjunum og veitt krabba.
Eti hvar þorpið lá og hvað orðið var af
Usjupka, um það vissi hann jafnlítið og það,
hvar hann nú var staddur.
Hann mundi að eins eftir því, að hann hafði
komið með foreldrum sfnum eftir þessum
breiða vegi, er iiann nú var á ferð um, og
að þau skömmu áður höfðu farið yfir fljót, er
hlaut að vera að minsta kosti tíu sinnum breið-
ara en Usjupka. Þar áður höfðu þau fyrst
farið með járnbrautarlest stuttan spðl, svo yfir
vatnsfall í bát og síðan á ný með járnbrautar-
lest, og hann áleit, að með því að ganga nið-
ur eftir veginum, hlyti hann að finna fljótið
og svo kæmist liann aftur á járnbrautina og
svo iieim í þorpið með hvítu kirkjunni, þar
sem liann þekti alla berfættu drengina á
götunni.
Hann fór að hugsa um foreldra stna. Fyrst
hafði faðir hans lagst og móðir hans hjúkrað
honum, og þá hafði Semjan orðið að sjá um
sig sjálfur. Eftir nokkurn títna dó svo faðir
hans, en þá lagðist móðirin til svefns á ullar-
voðina, sem þau komu með að heimau. Loks
hafði húu verið lögð í kassa, eins ogfaðirinn,
og borin út fyrir furutrje nokkur, er stóðu í
röð skamt frá stöðirmi. Semjan mundi hvað
hann hafði grátið sárt og beðið um leyfi til
að fara heim, en menn höfðu sagt, að hann
skyldi vera kyr þar sem hann væri kominn og
bíða. Á hverjum degi fjekk hann rúgbrauð
og kálsúpu, en þegar hann vildi tala við ein-
hvern af fullorðna fólkinu, var honum atinað-
hvort ekki svarað eða sagt, að það hefði ann-
að að gera en hugsa um hann. Yfirmaðurinn
á stöðinni, með einkennishúfuna, var loks einn-
ig orðinn reiður bonum, og hafði sagt, að ef
hann ekki vildi borða mat sinn og hætta að
skæla, þá skyldi hann verða dreginn á eyrun-
um. Fyrir utan Semjan voru þrjár litlar stúlk-
ur og einn drengur á stöðinni. Foreldrar
þeirra höfðtt gleymt að taka þau með, þegar
þeir fóru. En þau börn voru svo ung, að
þau gátu varla gengið stuðningslaust, svo hann
hafði ekkert gaman af að Ieika við þau.
Rannig liðu dagar og vikur. Semjan bjo
alt af í fjalabyrginu og fékk ekki leyfi til að
leggja einn af stað. Loks varð hann leiður á
þessu. Vegurinn, sem lá beint til Usjupka,
var rétt fyrir utan húsið. Úr því hann ekki
fjekk leyfi íil að fara með góðu, þá datt hon-
um í hug að strjúka. Rá komst hann aftur
til drengjanna prestsins, sem áttu öli ósköp af