Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 74

70
NÝJARK VÖL.DVÖKUR.
og gekk nú að borðinu. Háskólakennarinn at-
hugaði brjefið gaumgæfilega.
»Hver hefir ritað þessa utanáskrift?* spurði
hann og ieit eigi á Kari, sem brá litum.
»Ungfrú nokkur, Ahrnell að nafni, sem vön
var að saurna fyrir ungfrú Hjort,« svaraði Karl.
»Hefir hún saumað nokkuð fyrir mágkonu
mína?« spurði háskólakennarinn,
»Já,« svaraði Karl.
Schneider lagði brjefið frá sjer með fyrir-
litningarsvip og mælti:
»Hún er þá saumamær, lifandi vjel og ekk-
ert annað.« Hann leit í kringum sig og bætti
við: »Hjer er safn allskonar hluta eins og á
myndastofu. Rú virðist vinna í tómstundum
þínum.«
Schneider leit nú á skýliborðið og hjartað
barðist eins hart í barmi Karls og hann hefði
átt unnustu falda þar.
Háskólakennarinn steig nokkur spor áfram,
eins og hann hefði í hyggju að skoða, hvað
væri bak við skýliborðið, en hann breytti um
stefnu og færði sig nær dyrunum og rendi
snöggvast augum á unglinginn, sem var skelfd-
ur á svip. Schneider tók eftir þessu, en ljet
eigi í svipinn á því bera, sjer í lagi þar eð
grunur einn var sök í komu hans til Karls.
Áður en hann fór, spurði hann Karl: »Hvernig
stendur á því, að kona, sem skrifar svo fagra
rithönd eins og er á þessu brjefi, skuli eigi
hafa valið sjer annað starf en sauma?«
- »Hún hefir verið og er mjög fátæk,« svar-
aði Karl, »og kann lítið annað en að beita
nálinni.«
»Hún getur skrifað. Hvers vegna starfar hún
eigi að afritun? Pað væri arðmeira og þreytu-
minna en saumarnir.«
»Líklega af því að hún hefir eigi haldið, að
hún gæti tekist slíkt starf á hendur,« svaraði
Karl.
»Pekkir þú þessa saumamær nánar?« spurði
háskólakennarinn.
»Við vorum sambýlingar áður,« sagði Karl.
»Spurðu hana þá, hvort hún geti tekist á
hendur afritun fyrir mig. Jeg þarf á manni
að halda, sem skrifar fagra rithönd, til slíkra
starfa. Jeg skal borga henni vel og henni mun
eigi veitast vinnan erfið.«
Háskólakennarinn hjelt leiðar sinnar.
Karl var í vafa um, hvort hann ætti að segja
Gerðu frá tilboði háskólakennarans eða eigi.
Að stundarkorni liðnu stökk hann á fætur
og mætti:
»Best er að ræða um það við Níels.«
Karl fór í yfirhöfn sína og hjelt til bróð-
ur síns.
Þá er háskólakennarinn sá úr glugga sínum
að Karl fór, hugsaði hann með sjer:
»Skyldi ungmenni þetta beita mig brögð-
um og ákærurnar gegn honum vera sannar?*
Schneider fór frá glugganum og hjelt áfram
hugsunum sínum:
»Jeg er hræddur um, að eitthvað sje hæft í
því, sem sagt er um hann, þótt jeg vildi óska,
að svo væri eigi. Jeg verð að komast eftir
því. Hafi hann stolið myndamótum frá rnjer,
látið steypa eftir þeim og selt þau, þá á hann
engrar miskunnar að vænta.« _
Háskólakennarinn tók lyklakippu úr skrifborði
sínu og hjelt til herbergis Karls. Hann lauk
upp dyrunum. Hann gekk inn og læsti á eftir
sjer. Hann ýtti skýliborðinu til hliðar og svifti
burt dúknum, sem huldi myndina. Hann starði
lengi á þessa fögru líkneslqu. Loks mælti
hann fyrir munni sjer: »Petta eru andlitsdrættir
Sylvíu, fegraðir og göfgaðir. Hafi hann mót-
að þessa mynd sjálfur, þá . . .«
Schneider virti myndina mjðg vandlega fyrir
sjer. Hann rannsakaði síðan alt í herbergi
Karls nákvæmlega. Sú rannsókn leiddi það í
Ijós, að Karl hafði eigi einu sinni tekið efnin
frá húsbónda sínum, heldur keypt þau sjálfur.
Háskólakennarinn virtist ánægður yfir árangr-
inum af leit sinni og reyndi að láta eigi á
henni bera.
Enginn í húsinu hafði sjeð neitt til ferða hans.
Pá er háskólakennarinn kom á vinnustofu
sína, tók hann að gera frummynd að einhverju,
sem hánn ætlaði að móta. Hann vann að því
með kappi og áhuga.