Nýjar kvöldvökur - 01.01.1921, Blaðsíða 73

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
69
ketmaranum að þakka það, sern hann var orð-
inn og vonaði að verða.
Karl var reglusamur og sparsamur, og þar
eð hatín var einnig mjög duglegur og var vel
borgað, gat hann safnað sjer fjár til utanfarar
til frekara náms.
Hann bjó í allstóru herbergi í húsi háskóla-
kennarans. Rar ægði saman alískonar líkrieskj-
um, myndum, málverkum og áhöldum; einnig
var lítið bókasafn. Nokkrir stólar, rúm í einu
horninu, þrjú borð, lítið skrifborð og spegill
voru öll húsgögnin, Voru þau í dimmasta
skotinu, svo að þau tækju sem minst rúm.
Bak við hátt skýliborð, sem var sett í eitt
herbergishornið, var eitthvað, sem Karl vann
að í kyrþey og fjekk enginn að sjá það.
Meðan vinnumaðurinn, sem tók til í herbergi
hans, var að því, var Karl inni og vinnumað-
urinn fjekk ekki að koma nærri hinu Jeyndar-
dómsfulla skýliborði. Enginn heimsótti Karl;
hann kyntist fjelöguni sinum að eins á vinnu-
stofunni. Háskólakennarinn kom aldrei í her-
bergi starfsmannanna, og sá eini, sem endur
og sinnum kom til Karls, var Níels bróðir
hans.
Laugardagsmorgun nokkurn fór Karl mjög
snemma á fætur, eigi til vinnu, eins og hann
var vanur, heldur til að finna Níels bróður
sinn og ieita ráða hjá honum.
Karl hafði verið að brjóta heilann um það
alla nóttina, hvernig hann gæti útvegað Oerðu
nemendur í ensku.
Hann var nýbúinn að klæða sig og var á
förum, er honum varð litið á skýliborðið í
horninu. Hann gekk afr því og mælti fyrir
munni sjer:
»Jeg verð að sjá hana áður en jeg fer, því
að jeg hefi engan tíma til að vinna að henni
allan daginn.*
Hann ýtti skýliborðinu til hliðar og tók burt
rautt klæði, sem breitt vat yfir leynigripinn.
A einföldum trjestalli stóð mynd úr leir, sem
átti að tákna biðjandi barn.
Rað var stúlka, sem eigi var enn komin af
þarnsaldri, Hún kraup á knje, spenti greipar
og horfði til himins, og alt látbragð hennar
og svipur lýsti svo glögglega fjálgleik, auð-
mýkt og trú, að svo var sem orðin heyrðust
af hálfopnum vörum hennar. Andlitsfallið var
prýðis fagurl og svipur þess svo Ijóslifandi,
að manni lá við að halda, að hjarta bærðist í
þessu brjósti. Sakleysi og trú skein út úr
þessu andliti og beindu huga áhorfandans til
hæða.
Ungmennið, sem gert hafði þetta tagra lista-
verk, leit á það með svipuðn augnaráði eins
og ástheitur elskhugi á unnustu sfna.
Brjóst hans bærðist af nærri sársaukaþrungnu
andvarpi og hann mælti fyrir munni sjer:
»Gæti jeg mótað hana í marmara, mundi hún
gera nafn mitt ódauðlegt.*
Karl fleygði rauða klæðinu aftur yfir mynd-
mótið, Þá var barið að dyrum.
»Er Janne kominn hjer svona snemma?«
hugsaði hann, ýtti skýliborðinu á sinn stað og
fór að opna dyrnar. Hann hrökk ósjálfrátt aft-
ur á bak. Schneider háskólakennari stóð frammi
fyrir honum.
Háskólakennarinn leit hvössum augum kring-
um sig um leið og hann kom inn í herbergið.
»Jeg var viss um að hitta þig heima,« mælti
hann, »og af því að jeg er á förum út, ætlað
jeg að segja þjer, að mjer ríður mikið á, að
Apollo-Iíkneskjan verði mótuð snemma á morg-
un og þrjú mót tekin af henni. Jeg verð líka
að fá þessar frumdráttarmyndir dregnar. F*ú
veitst að mikið er undir því komið fyrir mig,
að safnið verði heilsteypt fyrir vorið.*
Schneider hafði gengið að stærsta borðinu,
en þar lágu margar frummyndir og teikningar.
Hann lagði frá sjer skjölin, sem hann hjelt á,
og honum varð litið á brjef, sem lá á borð-
inu. Utanáskriftin var til hr. Bernhards í
Lundúnum.
»Hvað er þetta?« spurði háskólakennarinn
og sneri sjer að Karli, sem stóð í fáti fram
við dyr. * *
sBrjef, sem jeg hefi lofafl að koma á póst-
húsið,« svaraði Karl, sem búinn var að ná sjer