Fréttatíminn - 12.10.2012, Blaðsíða 12

Frábærar McCain
franskar á 5 mínútum
Franskar kartöflur í sérflokki sem þú töfrar fram á
augabragði. Einföld og fljótleg matreiðsla og algjör
sæla fyrir bragðlaukana. Prófaðu núna!
Í apríl 2011 komst ég að því að ég væri ólétt, en fyrir á ég tvíburadætur. Ég var ný-
orðin Íslandsmeistari í handbolta
með félögum mínum í Val, annað
árið í röð. Þegar ég fór í sónar
fékk ég að vita að ég gengi aftur
með tvíbura.
Svo kom dagurinn skelfilegi.
Ég vaknaði að morgni 20. júlí, þá
komin 18 vikur á leið, og sá að
það var farið að blæða örlítið. Í
skoðun á spítalanum kom í ljós
að ég væri komin með um það
bil 3-4 í útvíkkun. Mér var rúllað
í hjólastól inn á stofu og sett í
rúmið. Ég hringdi í manninn
minn og sagði honum að koma
börnunum strax fyrir og að
ástandið væri slæmt.
Okkur var í kjölfarið tjáð að
við myndum að öllum líkindum
missa drengina tvo. Ég vildi
ekki trúa þessu og hafði fulla
trú á að ég gæti bara límt saman
lappirnar í þessar 10 vikur sem
til þyrfti og að allt gengi upp
að lokum. Svo liðu dagarnir, ég
gerði allt sem ég gat til að halda
út þennan tíma.
Þegar ég var búin að liggja fyr-
ir í viku kom stóri skellurinn. Ég
var komin með sýkingu og var
tilkynnt að það yrði að framkalla
fæðingu. Þetta voru hræðilegar
fréttir og næstu klukkutímar
reyndust okkur mjög erfiðir.
Morguninn eftir var ég svo
látin fæða drengina tvo. Þar sem
erfiðlega gekk að koma fylgjunni
þurfti ég að fara í aðgerð. Það var
mér í raun mikill léttir; ég var
svæfð og komst þá aðeins út úr
þessum ömurlegu aðstæðum.
Stuttu eftir aðgerð fengum við
að sjá strákana. Þeir voru það
flottasta sem ég hef séð, bara
fullkomnir eins og hver önnur
börn; augu, munnur, nef, fingur,
tær og allt sem vera ber. Það eina
sem ekki var alveg fullskapað
voru lungun. Við dáðumst að
þeim í smá stund og mamma
mín kom og sá þá líka sem var
rosa gott.
Það er svo erfitt að útskýra
fyrir fólki hvað við gengum
í gegnum. Það er algjörlega
ómögulegt að setja sig í þau spor
sem við vorum í. Í raun er þetta
aðeins áþreifanlegt fyrir okkur
sem fengum að sjá strákana,
aðrir geta aldrei skilið þetta til
fulls.
Dætur okkar voru 5 ára á
þessum tíma. Það erfiðasta sem
ég hef gert er að þurfa að segja
þeim að litlu bræður þeirra væru
látnir. Það er hræðilegt að sjá
börnin sín svona sorgmædd. Þær
spurðu strax hvort að þær mættu
sjá drengina en við neituðum
þeirri bón. Þær spurðu okkur
aftur daginn eftir og í samráði
við fagfólk var ákveðið að láta
það eftir þeim.
Þeim þóttu þeir fullkomnir,
knúsuðu þá, kysstu þá, sungu
fyrir þá og svo fórum við með
Faðir vorið. Við fundum að með
því að fá að sjá strákana varð
þetta allt saman raunverulegt
fyrir þeim, þær voru orðnar
stórar systur. Þær tala reglulega
um bræður sína í dag og telja þá
alltaf með þegar verið er að telja
upp fjölskyldumeðlimi.
Drengirnir voru svo jarðaðir
viku seinna og sá sjúkrahús-
presturinn um það, en hann
hafði reynst okkur mikil hjálp í
kringum þetta sorgarferli allt.
gegnum legháls (aðfarandi
sýking) eða með blóðrás
móður (blóðborin). Sýking
sem verður í fósturhimnum
og legholi er ávallt alvarleg og
getur leitt til mjög alvarlegra
veikinda móður. Sýklalyfja-
gjöf til móður nær aðeins að
takmörkuðu leyti til fóstur-
himna, fósturs og leghols og
því er eina leiðin til að upp-
ræta sýkinguna að fóstur og
fylgja fæðist.
Gott að nefna barnið
Anna Lísa og Kristín misstu
báðar syni sína af völdum
leghálsbilunar. Anna Lísa
nefndi son sinn Örlyg. „Sr.
Gunnar Rúnar Matthíasson
sjúkrahúsprestur sagði að til
að hjálpa fólkinu í kringum
okkur að tengjast barninu
ættum við að gefa því nafn og
nota það. Þá seturðu nafn á
sorgina, á tilfinningarnar, og
það hjálpar,“ segir hún.
Kristín segist hafa fundið
fyrir því að fólk væri að bíða
eftir því að hún „kæmist yfir
þetta“. „Fólk sagði við mig:
„Þú ert svo sterk, þú kemst
yfir þetta.“ Ég er alveg sterk-
ur einstaklingur en mig lang-
aði bara að fá að vera ekki
sterk í smá stund,“ segir hún.
Þær segja að auk þess að
nefna barnið sé mælt sé með
því við foreldra sem missa
barn á meðgöngu að taka
mynd af barninu. Þær gerðu
það ekki og sjá eftir því í dag.
„Ég mæli með því að taka
mynd af barninu. Það verður
ekki aftur tekið að gera það
ekki en það er alltaf hægt að
henda myndinni ef foreldrar
vilja hana ekki síðar. Hún
er þá alltaf til ef þeim snýst
hugur,“ segir Anna Lísa.
Líka stoltur af látna
barninu
Kristín segir að hennar ráð sé
einnig það að leyfa fleiri að sjá
barnið eftir fæðingu. „Þannig
verður þetta raunverulegt
fyrir fleiri en bara foreldrana
og þeir geta talað um þetta
áfall á annan hátt við fleiri en
bara hvort annað. Mamma
mín kom og sá drengina eftir
að þeir létust. Mér finnst það
dýrmætt í dag að eiga þá
minningu með henni,“ segir
Kristín.
„Ég sé mest eftir því að
hafa ekki boðið vinkonum
mínum að koma og sjá þá
líka. Bara svo þær geti sagt:
„Ó, hvað strákarnir þínir eru
flottir!“ Maður er alveg jafn
stoltur af börnunum sínum
þótt þau fæðist dáin. Þegar
maður er búinn að eignast
barn er maður svo ótrúlega
ánægður og vill að allir komi
í heimsókn og sjái barnið.
Þetta fær maður ekki að gera
þegar barnið fæðist dáið
þó svo að sama stoltið sé til
staðar,“ segir Kristín.
Anna Lísa segir að auðvitað
sé auðveldara að tala bara
ekki um barnsmissi á með-
göngu. „Þannig þarf fólk ekki
að horfast ekki í augu við það
að þetta var alvöru barn sem
dó því það er kannski of erfið
tilhugsun fyrir fólk sem sjálft
á börn. Það er þeirra versta
martröð að missa börnin sín
og þarna kemur dæmi um að
svoleiðis getur raunverulega
gerst. Sum börn lifa ekki,“
segir hún.
Anna Lísa
Björnsdóttir
(fyrir miðjri
mynd) og
Kristín Guð-
mundsdóttir
(til hægri) sem
misstu barn á
meðgöngu og
ásamt Sigríði
Sigmarsdóttur,
framkvæmda-
stýru Styrktar-
félagsins Lífs.
Þær vilja opna
umræðuna um
missi barns á
meðgöngu og
sorgina sam-
fara honum.
Ljósmynd/Hari
Kristín Guðmundsdóttir
Drengirnir mínir
voru fullkomnir
Anna Lísa Björnsdóttir
Sonur minn er ekki hjá mér
É g er móðir. Ég sé sjálfa mig sem móður. Ég er eiginkona, systir, dóttir, barnabarn, vin-
kona og móðir. En sonur minn leikur
sér ekki við frændsystkini sín, hann
er ekki hjá mér. Ég er móðir með
tóman faðm. Ég hugsa til hans á
hverjum degi, og eins og hjá öðrum
foreldrum er barnið mitt aldrei langt
frá hjarta mínu.
Ég eignaðist son eftir 21 viku
meðgöngu sem hafði gengið mjög
vel þangað til daginn áður en hann
fæddist. Hann dó af því að ég er með
leghálsbilun. Mér fannst ég ekki geta
sætt mig við þá staðreynd að barnið
mitt hefði dáið, en eftir að ég upp-
götvaði að ég þurfti ekki að sætta
mig við það, heldur „bara“ að læra
að lifa með því – þá fann ég að ég get
lifað með þessum veruleika. Ég hef
nefnilega ekkert val.
Þegar fólk spyr: „Eigið þið börn?“
svara ég oftast neitandi. Ekki vegna
þess að ég líti ekki á mig sem móður
eða að ég hafi afneitað syni mínum,
heldur til þess að svara því sem býr
að baki spurningunni. Þegar fólk
spyr hvort þú eigir barn er það oftast
að spyrja hvort barnauppeldi sé hluti
af þínu daglega lífi. Rétta svarið við
þeirri spurningu er „nei“ og það tók
tíma að læra að það er í lagi að svara
neitandi.
Barn er ekki partur af mínu
daglega lífi, en ég er móðir engu að
síður. Það er erfitt fyrir mig að finna
því hlutverki tilgang og það er einnig
erfitt fyrir fólkið í kringum mig.
Eftir missinn þurfti ég að kynnast
fólkinu í kringum mig aftur. Besta
ráðið sem ég fékk var að fyrirgefa
fólki sem sagði eitthvað vanhugsað
eða særandi og halda alltaf í hugs-
unina um að það meinar vel.
Eftir missinn þurfti ég líka að læra
á lífið upp á nýtt og ég er ennþá að
því. Ég er komin með nýja sýn á hvað
er mikilvægt fyrir mig og hvernig ég
ætla að leyfa sorg minni að breyta
mér.
12 úttekt Helgin 12.-14. október 2012