Læknablaðið - 01.12.1969, Qupperneq 14

198
LÆKNABLAÐIÐ
Hjúkrunarskóla íslands frá 1959. Sæti átti hann í hreppsnefnd Eski-
fjarðarhepps 1934—1938 og í skattanefnd frá 1935—1956.
Kvæntur var Einar Guðrúnu Guðmundsdóttur cand. phil., dóttur
Guðmundar Gestssonar, húsvarðar Menntaskólans í Reykjavík. Þau
áttu tvær dætur, Ingu Valborgu og Brynhildi Björk. Kjörson áttu þau,
Auðun að nafni, sem er kennari að mennt.
Nokkur síðbúin kveðjuorð til læriföður mins í listinni héraðs-
lækningu með þakklæti fyrir húsaskjól og hjartahlýju, veitta mér
og mínum sumarið 1950, og vináttu æ siðau.
Það sumar allt stóðu flóðgáttir himinsins opnar yfir Austur-
landi, en í læknishúsinu á Eskifirði merktist veðurdrunginn ekki.
Gestakomur voru tíðar, og mun svo hafa verið öll árin, sem þau
Einar og Guðrún hjuggu í húsinu. Á kvöldin skorti sjaldan um-
ræðuefni: pólitík líðandi stundar, saga og kjör horfinna kynslóða,
ljóð, sögur eða bara fólkið í héraðinu.
Einar kunni skil á hverjum manni, var mjög glöggskyggn á
sérstæðar persónugerðir og kunni af slíkum margar sögur, sem
hann sagði af list sagnamannsins, sem metur meira skemmti-
gildi en hárnákvæma meðferð smáatriða. Ekki var læknisfræðin
heldur út undan, og miðlaði Einar óspart af reynslu sinni af löngu
héraðslæknisstarfi, en sú reynsla var hyggð á staðgóðri þekkingu,
sem hann reyndi að halda við eftir föngum.
Þegar Einar og Guðrún fluttu til Eskifjarðar, lá skuggi heims-
kreppunnar miklu yfir landi, og óvíða mun fátækt hafa verið meiri
en þar.
Laun fyrir læknastörf munu því hafa innheimzt treglega, enda
tæpast verið sótt hart eftir. Embættislaun, „skorin við nögl“, urðu
]jví að nægja til að framfleyta heimilinu. Mun oft hafa verið erfitt
að ná endum saman, því að læknisheimilið var alltaf „opið hús“
og helzt fyrir ])á, sem minna máttu og minnst áttu.
Þegar sjúkrasamlögin voru samþykkt, hatnaði hagur héraðs-
lækna, svo að sumum tókst að verða allvel efnaðir. Einar komst
aldrei í þann hóp, þó að hann kæmist allvel af og færði eitt snyrti-
legasta og vandaðasta bókhald, sem ég hef séð.
Einar ferðaðist mikið um Austui'laud og lét sig lítt muna uin
að fara í sjúkravitjanir upp á Fljótsdalshérað, ef á þurfti að halda,
meðan heilsa og kraftur entust. Naut hann þess raunar til enda-
loka að fara í langar ökuferðir til að kynnast landi og þjóð.
Eftir 25 ára starf á Eskifirði fluttist Einar þaðan, þrotinn að
heilsu.