Læknablaðið - 15.08.1987, Blaðsíða 61

LÆKNABLAÐIÐ 1987; 73; 243-7
243
KAFLAR ÚR FUNDARGERÐ AÐALFUNDAR
LÆKNAFÉLAGS ÍSLANDS 1986
Aðalfundur Læknafélags íslands 1986 var
haldinn á Sauðárkróki 22. og 23. ágúst. Fundinn
sátu fulltrúar innlendra og erlendra svæðafélaga
nema fulltrúar frá F.Í.L.Í.B. og F.Í.L.Í.Þý. Úr
stjórn Læknafélags íslands sátu fundinn: Haukur
Þórðarson, formaður, Halldór Steinsen,
varaformaður, Kristján Eyjólfsson, ritari, Sveinn
Magnússon, gjaldkeri og Gestur Þorgeirsson.
Einnig sátu fundinn: Páll Þórðarson,
framkvæmdastjóri læknafélaganna, Ragnar H.
Guðmundsson, starfsmaður skrifstofu
læknafélaganna og Friðrik Karlsson,
framkvæmdastjóri Domus Medica.
Gestir voru: Ragnhildur Helgadóttir,
heilbrigðismálaráðherra, Inga Jóna Þórðardóttir,
aðstoðarmaður ráðherra, Páll Sigurðsson,
ráðuneytisstjóri, Ólafur Ólafsson, landlæknir,
Ásmundur Brekkan, forseti læknadeildar
Háskóla íslands, Þorvaldur Veigar
Guðmundsson, formaður Félags yfirlækna og
Stefán Steinsson, fulltrúi F.LF.L.
Haukur Þórðarson setti fundinn, þakkaði
Læknafélagi Norðvesturlands fyrir undirbúning
og bauð gesti velkomna. Hann minntist fjögurra
félaga, sem látist höfðu frá síðasta aðalfundi:
Halldórs Guðnasonar, Kristjáns Jónassonar,
Sigurðar S. Magnússonar og Sigurðar
Sigurðssonar og bað fundarmenn rísa úr sætum í
minningu þeirra.
Hann rakti síðan skýrslu stjórnar og urðu
nokkrar umræður um hana. Atli Dagbjartsson
kvaðst þeirrar skoðunar, að ályktun aðalfundar
1985 um allsherjaratkvæðagreiðslu meðal
félagsmanna um aðild félagsins að BHM hefði
verið hundsuð. Þetta mál hefði t.d. ekki verið
rætt á formannaráðstefnu í maí 1986. Honum
fannst niðurstaða nefndar til að vinna að
samanburði á kjörum lækna vera skrítin og
afleiðingin væri sú, að sjúkrahúslæknar væru
orðnir aftast á merinni, hvað kjör snerti. Haukur
Þórðarson sagði ályktunina ekki hafa verið
vinsæla. Atvik hefðu orðið með þeim hætti, að sú
ákvörðun var tekin að fresta atkvæðagreiðslu og
kynna málið. Varðandi niðurstöðu nefndarinnar,
sem fjallaði um samanburð á kjörum lækna, væri
spurning, hvort forsendur hefðu ekki breyst,
síðan nefndin skilaði áliti sínu.
Þorvaldur Veigar Guðmundsson spurðist fyrir
um störf nefndar, sem átti að vinna að því að
safna sögulegu efni frá eldri læknum. Kom fram,
að nefndina hafði lengi vantað segulbandstæki,
en það hefði nýlega borist og væri nefndinni
ekkert að vanbúnaði.
Halldór Halldórsson lýsti yfir ánægju sinni með
ákvæði i kröfugerð heimilislækna utan
heilsugæslustöðva um, að læknar eldri en 60 ára
geti dregið úr sjúklingafjölda, án þess að fastar
greiðslur lækki. Hann taldi, að slíku þyrfti að
koma inn í alla samninga lækna. Hann kvað
óánægu ríkja á Akureyri, þar sem talið væri, að
ekki kæmu fram nógu glögg skil um fjárstreymi
hjá einstökum læknum í og úr Námssjóði lækna.
Haukur Þórðarson benti á tvö atriði, sem fylgdu
úrsögn úr BHM. Fjármálaráðherra fengi rétt til
að ákveða einhliða laun lækna hjá ríkinu og
áfram verði greitt óbreytt gjald til BHM.
Ólafur Ólafsson fjallaði um
hjúkrunarfræðingaskortinn. Hann taldi, að
Hjúkrunarskólanum hefði verið lokað of fljótt,
en benti á, að menntamálaráðherra hefði lofað að
tryggja 3-4 árgöngum af sjúkraliðum nám skv.
gamla kerfinu. Hins vegar sé ekkert sótt í þannig
nám frekar en sjúkraliðanám eða annað nám til
heilbrigðisstarfa vegna lágra launa. Hann taldi,
að það gætti frumhlaups, þegar þess væri krafist,
að sérmenntun í heimilislækningum væri gerð að
skilyrði fyrir skipun í heilsugæslulæknisstöðu.
Trúlega yrði hægt að gera þetta að skilyrði i
framtíðinni.
Sigurbjörn Sveinsson gerði í framhaldi af þessu
kröfu um það, að heimilis- og heilsugæslulæknar,
sem þegar væru komnir til starfa, héldu öllum
sínum réttindum.
Uggi Agnarsson las upp ályktun frá FÍLÍNA, þar
sem mótmælt er þeirri ályktun aðalfundar 1985,
að sérfræðiviðurkenning í heimilislækningum
væri gerð að skilyrði fyrir stöðu