Læknablaðið - 15.03.1995, Síða 14

226
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
2 hvernig hlutfall sjúklinga er héldust í sínus-
takti eftir rafvendingu breyttist á eftirlitstíman-
um. Eftir þrjá mánuði voru rúmlega 70% hóps-
ins enn í sínustakti, en eftir eitt ár um 59%.
Af klínískum þáttum reyndust hvorki aldur
né kyn hafa afgerandi áhrif á það hvort sjúk-
lingar héldust í sínustakti né heldur þeir grunn-
sjúkdómar sem tíundaðir eru í töflu I. Tegund
upphafs hjartsláttaróreglu hafði hins vegar væg
áhrif; minnst 12 af 26 sjúklingum með gáttatif
(46,2%) héldust í sínustakti, en 13 af 18 sjúk-
lingum (72,2%) er voru með gáttaflökt
(p=0,12). Varanleiki hjartsláttaróreglu fyrir
rafvendingu hafði líka væg áhrif. Alls voru 12
af 16 sjúklingum (75%) erhöfðu haft hjartslátt-
aróreglu skemur en eina viku fyrir rafvendingu
í sínustakti í lok eftirlitstímans, en 13 af þeim 28
sjúklingum (46,4%) er höfðu haft takttruflun í
meira en viku eða óvíst hve lengi (p=0,ll).
Upplýsingar um hjartastærð á röntgenmynd
lágu fyrir hjá 35 af þeim 44 sjúklingum sem
útskrifuðust í sínustakti. Sjúklingar er voru
með stækkað hjarta á röntgenmynd héldust
síður í sínustakti. Hjarta-/brjóstholshlutfall á
röntgenmynd var 0,48 ± 0,03 hjá þeim 20 er
voru í sínustakti í lok eftirlitstímans en 0,51 ±
0,06 hjá þeim 15 er fóru úr takti (p=0,03).
Tveir af átta sjúklingum (25%) með hlutfall
0,52 eða stærra voru í sínustakti í lok meðaleft-
irlitstímans, en 18 af 27 (66,7%) með hjarta-
stærð minni en 0,52 (p= 0,05). Tengsl hjarta-
stærðar á röntgenmynd við fjölda þeirra er
hélst í sínustakti sjást nánar á mynd 3.
Vinstri gátt hafði einnig tilhneigingu til þess
að vera stærri við hjartaómun hjá þeim sem
ekki héldust í sínustakti. Aðeins tveir af átta
sjúklingum (25%) með gáttarstærð yfir 5,3 cm
voru í sínustakti í lok eftirlitstímans, en 18 af 29
sjúklingum (65,5%) sem voru með gáttarstærð
undir þessum mörkum (p=0,10). Áhrif gáttar-
stærðar á það hversu vel sjúklingar héldu sín-
ustakti sjást skýrar á mynd 4. Aðrir þættir sem
metnir voru með hjartaómun höfðu ekki mark-
tæk áhrif á langtímaárangur rafvendingar.
Lyfjanotkun eftir rafvendingu: Lyf er sjúk-
lingar voru á við útskrift eru tilgreind í töflu
III. Þeir sjúklingar er voru á langtíma blóð-
þynningu fyrir rafvendingu héldu því áfram við
útskrift (36%). Rúmlega helmingur var ennþá
á dígóxíni, en af þeim sem voru á beta-hamla
reyndust nú fleiri fá sótalól en fyrir rafvend-
ingu. Lyfjanotkun við útskrift var könnuð sér-
staklega hjá þeim 44 sjúklingum er fóru í sín-
ustakt og fundust ekki tengsl á milli lyfjanotk-
unar og hvort þeir héldust áfram í takti eða
ekki.
Langtímafylgikvillar: Einkenni um segarek á
eftirlitstímanum fengu tveir af 58 sjúklingum
(3,4%) er gögn ná til. Fyrsti sjúklingur var 54
ára karl sem áður hafði fengið heilaáfall. Hann
hafði haft gáttatif í meira en viku fyrir rafvend-
inguna en fór í sínustakt. Hann var með
háþrýsting, aukna veggþykkt á vinstri slegli við
hjartaómun og vinstri gátt var vægt stækkuð í
4,7 cm. Hann fékk nýtt heilaáfall um mánuði
eftir rafvendinguna, var þá aftur kominn með
% in sinus rhythm
o 1 3 6 12
Months of follow up
No. of
pts.: 44 42 41 41 39
Fig. 2. Follow up of patients who were converted to sinus
rhythm showing per cent of those who remained in sinus
rhythm after one year.
LA-size
No.of I ■ < 5.3 cm 33 32 31 30 29
I □ 25.3cm 9 8 8 9 8
Fig. 3. Relation between cardio-íthoracal ratio on cest X-ray
and the per cent ofpatients remaining in sinus rhythm during
follow up.