Dagblaðið Vísir - DV - 27.07.2007, Qupperneq 26

föstudagur 27. júlí 200726 Helgarblað DV
g held að það hafi ver-
ið eitt af því sem mað-
ur sólundaði tíman-
um í þegar maður
fann ekkert merki-
legra að gera. Eitt
af því sem maður
gerði þegar maður
átti að vera að læra,“ segir Megas aðspurð-
ur um hvort hann hafi byrjað snemma að
semja tónlist. „Ég teiknaði gífurlega mikið
þegar ég var krakki – alveg frá tveggja ára,
þegar ég var orðinn fullburða myndlistar-
maður. Svo var ég sönglandi dægurlög en
var aðhlátursefni fjölskyldunnar vegna þess
að ég ruglaði svo textum. Ég skil ekkert enn-
þá í því, en þegar ég raulaði „Sem unglamb
heim ég aftur sný frá orlofsferð til Napólí“,
þá hlógu allir – ég veit ekki enn hvað var vit-
laust við það hjá mér,“ segir hann og bætir
við: „Áhuginn var ekki annar á dægurlög-
um en sá að ef þau gripu mann, þá sönglaði
maður þau.“
Svo kom Elvis
Megas heillaðist eins og flestir af hans
kynslóð af rokkkóngnum Presley. „Ég segi
það sama og öll popp- og rokkgoðin myndu
segja í svona viðtali: Svo kom Elvis. Ég er
svona 10–11 ára þegar hann er orðinn á
heimsmælikvarða, um 1956. Þá lauk mjög
skyndilega annarri heimsstyrjöldinni, sem
ég hafði annars lifað í, tíu árum eftir að
henni lauk formlega og við tóku friðsamlegri
aðgerðir. Þessi dægurlög sem hingað rötuðu
frá Ameríku komu fyrst á nótum til lands-
ins, því næst komu þau í Kanann og svo eftir
dúk og disk í Útvarp Reykjavík. Bróðir minn
var að læra á harmónikku og píanó og ég
var þarna litli bróðir sem ekki var kominn
í þá stöðu að þykja hæfur til að læra músík.
En áður en ég vissi af því, þá kunni ég nótur.
Bara alveg flúent. Nótur líta nefnilega svo-
lítið út eins og myndlist og mér fannst þetta
falleg myndlist. Svo ég teiknaði nótur – sem
höfðu í fyrstu enga aðra merkingu. En vegna
tvíeðlis nótna; að geta birt sönglínu og verið
myndlist í leiðinni, þá hlaut að koma að því
að ég lærði gildin og hvernig kerfið virkaði,
enda er það mun einfaldara kerfi en stafróf-
ið. En ég man ekkert eftir að hafa lagt nokk-
uð á mig – ég bara las skyndilega nótur eins
og ekkert væri,“ segir hann.
HELP
Drengurinn hafði hvorki segulband, né
aðrar aðferðir til að geyma lögin sín og þá
var eins gott að skrifa þau niður á nótur.
„Ég var byrjaður að skrifa einhver lög áður
en ég fór í gaggó 12 ára – en ég var á und-
an í skóla. Þar reyndi ég að fá prik fyrir að
kunna textana áður en þeir komu til lands-
ins. Ég sá náttúrulega mjög glæsilega fyrir-
mynd, þar sem lúserinn var allt í einu kom-
inn upp á svið með spot á sér og allir bara
hneigðu sig í auðmýkt. Ég var svo sem ekki
lagður í neitt einelti og leið engar hörm-
ungar, faðir minn kenndi mér í barnaskóla
– en ég var ósköp lítill og asnalegur og not-
aði þetta mér til björgunar. Sem varð svo
til þess að ég losnaði þarna út úr styrjöld-
inni fyrir kraft Elvis Presley og Halldórs
Laxness. HL og EP gera líka samtals HELP.
Hjálpin kom úr tveimur áttum, bæði inn-
an frá og utan að,“ segir Megas, sem heill-
aðist af verkum nóbelskáldsins á svipuðum
tíma. „Um það leyti sem Presleyæðið var að
fara í gang, þá var Laxness að lesa Gerplu í
Útvarpið og ég man að ég sat með bókina,
sem þá var komin út prentuð, og ég var með
fingurinn undir hverri línu og las meðan ég
hlustaði. Og alltaf þegar hann breytti eitt-
hvað til, notaði eitthvert annað orð en stóð
í bókinni, þá leið mér eins og ég hefði náð
í bútlegg. Þannig að það var annars vegar
Elvis Presley, með sína lýrík, sem aðallega
var upprunnin hjá blökkumönnum, þó það
væru aðallega hvítir menn sem skrifuðu
lögin, þá var þetta dulkóðað klám, oft ein-
hverjar töfraþulur eins og Awop-bop-a-loo-
mop alop bom bom hjá Little Richard. Svo
komu hins vegar þessir löngu og miklu text-
ar Laxness, sem talaði í skrítnum, dularfull-
um og merkilegum orðum. Mér fannst þetta
styrkja hvað annað; annars vegar töfraþul-
urnar, sem höfðu enga merkingu eða til-
gang annan en að koma ákveðnum skila-
boðum á framfæri og svo þessi nákvæmlega
útskrifaði stíll Laxness, sem er náttúrulega
allt öðruvísi en bækur eru í dag. Það er í
mesta lagi jafnfeitur stíll á þeim og Íslenskri
fyndni.
Íslenskur blús
Það þykir sjálfsagður hlutur að krakkar
teikni, en mér fannst í raun og veru enginn
munur á því að teikna og gera lög – hvort
tveggja var einhverjar línur. Mér fannst
að fyrst ég hefði áhuga á músík, þá færi
ég sjálfur í að búa hana til. Auk þess sá ég
sjálfan mig sem Presley og þurfti eitthvað
efni til að syngja en fannst ekkert íslenskt
vera nógu gott. Margt var gott svo sem, en
ekkert nógu gott, þannig að ég þurfti bara
að búa það til, svona eins og Róbinson
Krúsó gerði. Ég var lengi að pæla hvernig
hægt væri að flytja þennan blús, sem rokk-
ið byggðist á, yfir í íslenskt samhengi. Mér
datt helst í hug að nota þessa kirkjutón-
tegund sem Íslendingar hafa einir varð-
veitt, lydísku tóntegundina, sem til dæmis
Ísland farsælda frón er í. En eftir áralanga
viðureign komst ég að því að það væri ger-
samlega ómögulegt því lydíska tóntegund-
„Mér verður orða vant þegar ég
á að lýsa honum. Það er svo erfitt að
lýsa honum,“ segir Einar Örn Bene-
diktsson tónlistarmaður um Megas.
„En núna rétt um daginn minntist ég
þess hvað hann væri frábær. Og það
held ég ennþá. Kvikari huga hef ég
ekki hitt. Hann er bara sér á báti.“
Einar Örn Benedikts-
son tónlistarmaður
Sér á báti