Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 6

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
5. Bók Magnúsar Jónssonar guðfræðv-
prófessors um Pál postula skal að lokum
bent á. Bókin er stór og fróðleg, en mjög
skortir mig þekkingu til þess að geta
kveðið upp um hana sanngjarnan dóm.
Læt eg það því undir höfuð leggjast.
Lýk eg svo máli mínu, bið blessunar-
lesendum »Nýrra Kvöldvaka« í hvíld og
starfi — og æski þess auðvitað, að þeir
gefi gaum að bendingum mínum.
ísafirði í janúarmánuði 1929.
Guðmundur Gíslcison Hagalín.
Galdrarnir eilífu.
Eftir Thit Jensen.
Framan við hinn breiða arin sat bisk-
upinn, Magnús Stjarnkors, og horfði ein-
beittlega þvert yfir borðið á vin sinn,
Knút Possa, höfuðsmann yfir Kirjala-
landi og Wiborg — bæði kastalanum og
bænum. — Magnús biskup studdi hök-
unni í hönd sjer og þagði, en i stofunm
ómuðu ennþá hin myndugu og hörðu orð
hans:
»Þú syndgar, Knútur!«
Knútur Possi þagði einnig og horfði
niður fyrir sig. Hann fyrirvarð sig — og
fyrirvarð sig þó ekki — sárpíndur og ó-
viss horfðist hann í augu við hina miklu
gátu lífs síns: að hann, sem þó var rnaður
kristinn af allri sál og heilum hug, stöð-
ugt hlaut að berjast við óvininn ínni í
sjálfum sjer — hina hvítglóandi ástríðu
eftir að fremja galdur.
Knútur Possi hafði stundum yfirunnið
þennan óvin með bardaga við aðra óvini,
— hina viltu og herskáu Moskovita, þeg-
ar ránsveitir þeirra veltu sér yfir landa-
mæri Finnlands. En jafnskjótt og honum
hafði tekist að reka þá öfuga aftur til
þeirra eigin lands, vaknaði ástríða hans
sterkari en fyr og hugur hans snerist að
fjölkyngi. Augu hans skinu heit af hinum
innra eldi og augnaráðið varð sorgmætt,-
en hendur hans flekkuðust af örum eftir
brunasár, sem svikafull vitnuðu um hin-
ar leyndu listir, er hann tamdi sér.
»0, ef eg aðeins vissi hvað það er 1 hug-
skoti mínu, sem ætíð freistar mín!« and-
varpaði Knútur höfuðsmaður og leit á
biskupinn með heitu augnaráði — og
svarið kom þegar myndugt og efasemda-
laust:
»Það er djöfullinn, Knútur — djöfull-
inn segi eg! Og eg mundi fyrir löngu vera
búinn að kæra þig og framselja þig hin-
um veraldlegu yfirvöldum, ef jeg hefðí
eigi séð og skilið hvernig þú stöðugt reyn-
ir að stríða við þínar syndugu girndir«.
Raust Magnúsar biskups var hörð eins
og stál, og hin smáu, bleiku augu hans
horfðu með þröngsýnis þrályndi á sálar-
kvalir höfuðsmannsins. Knútur stóð
þreytulega á fætur, gekk út að gluggan-
um og leit út. — Þar úti fyrir hinum bláu
bárum Kirjalabotns flögraði skínandi
hvítur mávur, eins og mjólkurhvítt sverð-
blað skaust hann skáhalt niður og sveif
rétt yfir vatnsfletinum, skar á fluginu
gegnum fannhvítt löðrið á öldutoppunum
— eins og hann baðaði sig í liljum....