Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 20

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
að yður um þá hjálp, sem jeg get veitt
yður, því þjer hafið þegar liðið mikið
mín vegna. Hafið þjer ekki liðið mikið?«
»Það hefir gert mig gráhærðan«, mælti
hann og reyndi að leyna tilfinningum sín-
um, »en nú, þegar jeg veit að þjer eruð
hraustar og gæfusamar, þá gerir það
ekkert til. Veit Myra Nell hver þjer er-
uð?«
»Enginn nema þjer og Olivetta. Ef það
barn grunaði —«. Hún gerði hreyfingu
með hendinni, sem sagði nægilega hvað
hún átti við — að leyndarmál hennar
væri þá á klukkustund orðið almenningi
kunnugt. »En nú verð jeg að fara«.
Það var enginn maður sjáanlegur, er
þau læddust upp stiginn að húsinu og að
innganginum bakdyrameginn. Hún rjetti
honum hendina og hann hvíslaði:
»Hvenær fæ jeg að sjá yður aftur?«
»Þegar sóttkvínni er lokið. Jeg get ekk-
gert gert fyr, en hún er um garð gengin«.
»Farið þjer þá aftur heim til 01ivettu?«
»Já, en þjer megið aldrei koma þangað,
ekki einu sinni að degi til«. Hún hugsaði
sig um. »Jeg skal láta yður vita síðar —«.
Hún þagnaði alt í einu og jafnframt
heyrði Blake einhverja hreyfingu á bak
við sig.
Vittoria dró hann inn í fordyrið og
þorðu þau ekki að hreyfa sig fyr en mað-
urinn væri farinn fram hjá.
»Hver er þar?« spurði önug rödd.
Norvin vildi feginn vera sloppinn úr
þessari undarlegu klípu, sem hann vissi
að var Margheritu mjög óþægileg.
Honum til skelfingar kveikti varðmað-
urinn á eldspýtu og lýsti beint framan í
hann.
»Gott kvöld«, mælti Blake og reyndi að
láta sem ekkert hefði í skorist.
»Hvað eruð þjer að gera hjer?« spurði
eftirlitsmaðurinn. »Vitið þjer ekki að
húsið er í sóttkví?«
»Jú, gerið svo vel að tala ögn lægra;
það er fólk í húsinu sem sefur«.
Maðurinn leit á stúlkuna í hvíta ein-
kennisbúningnum, áður en dó á eldspýt-
unni.
»Jeg er enginn innbrotsþjófur«.
»Hm! Hvernig veit jeg nema svo sje?«
»Jeg fullvissa yður um, að svo er ekki«,,
mælti Vittoria.
»Kveikið á annari eldspýtu, og þá skal
jeg sýna yður að jeg er ekki hættulegur«„
Norvin rjetti honum nafnspjald sitt. »Jeg
er Norvin Blake«.
En þetta kom ekki að tilætluðum not-
um.
»ó, jeg veit hver þjer eruð, en þetta ei"
ekki heppilegasti tíminn til að heimsækja
stúlku«.
Vittoria fann, að vöðvarnir í hnefa
Blakes, kreptust. »Jeg skal útskýra það
síðar fyrir yður«, mælti hann. Svo sneri
hann sjer að Vittoriu: »Mjer þykir leitt
að hafa truflað þennan heiðursmann
svona mikið. Göða nótt!«
»Bíðið svolítið!« mælti vörðurinn. »Þjer
þurfið ekki að bjóða góða nótt«.
»Hvað eigið þjer við?«
»Hús þetta er í sóttkvk.
»Já«.
»Hjer má enginn koma nje fara nema
með leyfi læknisins«.
»Já, það hefi jeg skilið«.
»Fyrst þjer eruð kominn hingað, þá
verðið þjer að vera hjer«.
Ungfrú Fabrizi rak upp óp.
»Eruð þjer vitlaus!« mælti Blake reið-
ur. —
»Nei! Þetta er fyrirskipun mín«.
»Jeg hefi ekki komið inn í húsið«.
»Það kemur ekki málinu við. Ungfrúin
hefir verið inni«.
»Þetta er bláber vitleysa, þjer getið
ekki neytt. .«
»S-s-h!« hvíslaði Vittoria.
Einhver var kominn út í eldhúsið. Ljós