Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 16

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
miskunseminnar. Nú skiljið þjer víst á-
stæður mínar fyrir þögn minni og að jeg
veitti yður athygli í kyrþey. Þjer sjáið nú
að það er alvarlega satt, að Margherita
Sinini er ekki framar til. Jeg hefi ekki
einungis breytt nafni, heldur er jeg alt
önnur. Mjer þykir það leitt«, mælti hún
eins og honum til hughreystingar — »já,
og það er erfitt spor fyrir mig einnig. Það
er þessvegna sem jeg forðaðist að hitta
yður«.
»Hversvegna fóruð þjer þá af spítalan-
um, fyrst þjer hafið ákveðið þessa lífs-
stöðu?« spurði hann dauflega.
»Jeg er ekki enn nógu vel undir það bú-
in að gerast nunna. Jeg á eftir að sigrast
á svo mörgu. Nú verð jeg að búa Olivetu
undir það að sjá yður, því hún hefir ekki
breyst eins mikið og jeg, og' það gæti haft
alvarlegar afleiðingar«.
»Hvaða afleiðingar?«
»Við viljum gleyma liðna tímanum«,
mælti hún leyndardómsfult. Þegar hún
kom aftur, stóð hann álútur út við glugg-
ann og virtist sokkinn í djúpar hugsanir.
Hann gat ekki varpað frá sjer þessari
þöglu, mjúku tilfinningu, sem gagntók
hann í návist hennar. Alla leiðina til La
Branche-hússins sat hann í unaðslegri
leiðslu og hlustaði á rödd hennar, hreim-
blíða eins og cellotóna.
Þegar hann var skilinn við hana fór
hann að hugsa um málið. Hann vildi í
fyrstu aðeins líta svo á, sem hann hefði
fundið hana. En sterkari öfl neyddu hann
til þess að líta hispurslaust á málið og
hann varð að viðurkenna að sama logandi
ástarástríðan hafði gripið hann sem fyr.
Vonin ein var eftir og hún fullvissaði
hann um, að hann mundi ná ástum henn-
ar — fyr eða síðar.
XVI. KAFLI.
Sóttkví.
Næsta dag fór Blake á fætur, glaður
eins og bara á jóladaginn og yfir morg-
unmatnum datt honum ástæðan í hug —
hann var ungur. í fyrsta skifti skynjaði
hann nú, að hann hafði leyft árunum að
svifta sig hugsjónunum, að hann var orð-
inn háðskur, þreyttur og hversdagslegur,
þótt æskan logaði enn í æðum hans.
Þegar hann fór að lesa póstinn, fann
hann brjef frá hinum leyndardómsfulla
aðstoðarmanni sínum; var hann smátt og
smátt orðinn skrifum þessum svo vanur,
að þau hræddu hann ekki. Hinn ókunni
hafði ætíð borið fullyrðingar sínar fram
með óbilandi vissu, en í þessu brjefi kendi
nokkurrar óvissu.
»Jeg get ekki fundið Belisario Cardi«,
skrifaði hann; »störf hans sjást allstaðar
og þó er jafn ómögulegt að grípa hann
eins og þokuna. Jeg er umkringdur' af
hættum og erfiði sem eykst eftir því sem
fram líður. Jeg get ekki gert meira; hjeð-
an af hvílir starfið á yður einum. Verið
gætinn, því nú er hann tryltari en nokkru
sinni fyr. Það er annaðhvort hans eða yð-
ar líf; sem er í húfi. Sá sem veit«.
Þetta voru sorgleg tíðindi fyrir hann,
en hann gafst ekki upp nje ljet hugfall-
ast. Honum datt í hug, að Vittoria gæti
ef til vill framvegis hjálpað honum. Hún
hafði eytt löngum tíma í að leita að þess-
um Cardi og hafði þá ef til vill komist að
einhverju, er orðið gæti honum til gagns.
Hann þóttist viss um að hugsunin um
hættuna mundi fá konurnar báðar til að
hjálpa honum og hann hugsaði til þess
með gleði, að samstarfið með þeim mundi
færa hann nær þeirri konu, sem hann
elskaði.
Um nónbil sama dag kom hann út að