Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 36

86
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
eini ættingi minn.... Það er hræðilegtk
Varir hennar skuifu og augu hennar fylt-
ust tárum.
»Segðu ekki meira«, mælti hann í bæn-
arrómi, »jeg hjelt að þú fengir aldrei að
vita um þetta«.
»Svo virðist sem jeg sje eina mann-
eskjan, sem ekkert veit um það«. Myra
Nell stundi.
»Jeg gat ekki að þessu gert«, mælti
hann. »Jeg er bara maður og jeg hefi
elskað hana í mörg ár«.
»En hugsaðu um hvað fólk segir«.
Hann strauk svitann af enni sjer.
»Auðvitað finst þjer mjer farast lítil-
mannlega, því þú ert óreynd og saklaus,
en jeg er gamall syndaselur. En jeg er
hræðilega einmana. Allir hinir fást við
kaupsýslustörf, svo þeir hafa engan tíma
til að vera með mjer. Jeg veit ekkert og
get ekkert og er alveg eins og stýrislaust
skipsflak. Enginn sinnir um mig, nema
þú og Felicité. Hún er mjer til mikillar
gleði því hún skoðar mig mikilmenni og
hetju. Hún skilur drauma mína og vill
lifa með mjer lífinu«.
»Og þó verður þú að viðurkenna að
framkoma þín er hneykslanleg«.
»Ef til vill«.
»Þú verður að viðurkenna að þú ert
siðspiltur maður«. Hann kinkaði kolli.
»Þú ert verndari minn, Bernie, þú ert alt,.
sem jeg á. Jeg er veslings munaðarlaus
stúlka. En þú hlýtur að geta skilið þaðr
að hjereftir getur þú ekki verið forráða-
maður minn!«
V o r.
Jeg sat út við sundið bláa,
er sólin í djúpið hneig;
andvara kvöldsins við dánai*beð dagsins
drakk jeg í einum teig.
Jeg leit þar í dýrð sinni lognsljett hafið.
loftið var gullroðnum kvöldskýjum vafið;
sál mína þyrsti í vorsins veig. —
Jeg sat þar í helgri hrifning
og hlýddi á lóunnar klið,
fagnaðaróðinn um fegurð landsins
og fossanna eilífa nið,
um hásumarkvöldin, er himininn grætur
höfugum tárum við fótskör nætur,
lofgjörðarsönginn um líf og frið. —
Jeg sat þar í sælli leiðslu,
er sveipaði landið nótt.
Á kinn mjer andaði ilmblær vorsins
ununarmilt og hljótt.
Hlíðarnar krupu við fjallanna fætur
foldin blundaði’ í skauti nætur; •
hver verund jarðar svaf vært og rótt. —
Jalcob 6. Pjetursson.
Frá Hranastöðum.