Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 8

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
látið hvern, sem neytir hans, sofa og ekk-
ert finna til, jafnvel þó skorið væri í hold
hans með hnífum.... Eg tók orma og í-otn-
ar pöddur, svo tók eg kvikasilfur, lút og
kalk, blandaði öllu saman og söng hárri
röddu allar hinar skrifuðu særingar í ein-
hverri gleðivímu af hrifni og eftirvænt-
ingu. En þá... alt í einu... ógurlegur
hvellur. . og eg vissi ekki af mér fram-
ar.... Þegar eg raknaði við aftur, lá eg
kylliflatur úti í horni, eins og einhver
jötunshönd hefði fleygt mér þangað....«
»Knútur!« hrópaði biskupinn með
þrumurödd, alveg við andlitið á honum,
»sú jötunshönd var hönd Andskotans, sem
ætlaði að grípa sál þína....«
»Nei, nei!« Knútur lyfti höndunum eins
og til að verja sig — »það var aðeins eitt
af hinum viltu, ótomdu öflum náttúrunn-
ar, sem mér hafði tekist að beizla — og
eg lærði að temja það... Magnús, eg veit
nú það, sem enginn annar maður í allri
veröldinni veit — eg þekki töfra þá, sem
binda efnin saman á þann hátt, að hin
minsta þrýsting á þau getur valdið, að
þau verða sem sjálft helvíti — eins og
foss af glóandi eldi alveg upp í skýin!
Aðeins eitt einasta lævirkjaegg fult af
þessum efnum væri meira en nóg til þess
að sprengja heila....«
Magnús Stjárnkors lagði báðar hendur
þungt á axlir Knúts.
»Knútur«, mælti hann, »ef þú vilt frelsa
líkama þinn frá bálinu, sem er sú rétt-
láta hegning, er venjulega bíður galdra-
manna — og ef þú vilt frelsa sál þína frá
eilífri glötun, þá komdu með mér nú! Nú!
— út gegnum leyniganginn; með sjálfri
þessari fjandans fjölkyngi, sem þú hefir
fundið, skulum við sprengja þetta hreið-
ur syndarinnar í loft upp með öllu, sem
í því er, og aldrei framar skalt þú setja
fót þinn yfir þröskuld þess. — Ef þú
fremur fjölkyngi þó ekki sé nema í eitt
einasta skifti héðan í frá, mun sál þín
verða að eilífu útskúfuð!«
Knútur stóð og reikaði, það var eins og
hin myrkasta nótt efa og sorgar sveipaði
sér um sál hans.
»Já, já. . víst«, stamaði hann — »já,
sál mín... já... en....«
Hann hoi’fði á Magnús Stjámkors með
augnaráði, svo þi’ungnu sársauka, að það
var því líkast, sem hann mundi deyja —
og hægt og þunglamalega fetaði hann á
eftir biskupi út í kastalagarðinn. — En í
miðjum garðinum staðnæmdist hann
snögglega, hóf upp höfuðið og hlustaði....
Honum misheyrðist ekki — það var Hofa-
hljóð og á sama augnabliki var biskupinn
gleymdur, og gleymd var galdrahvelfing-
in með öllu sem í henni var. — Nú var
Knútur Possi ekkert annað enhöfuðsmað-
urinn, sá sem trúað var fyrir að vemda
Kirjalaland og verja bæinn Wiborg og
kastalann.
Hann heyrði glögt hófahljóðið — fjöldi
hesta á fljúgandi stökki... og í fjarska
heyrði hann óminn af hávaða og hljóð-
um.... í næsta augnabliki dundi virkis-
brúin og garðurinn fyltist af fælnum,
prjónandi hestum og á þeim tví- og þrí-
mentu karlar, konur og börn. ■— Og neð-
an úr bænum barst sambland af raustum:
óp karlmanna, kveinstafir kvenna, barns-
grátur og angistarbaul búsmalans. En
gegnum allan hávaðann þrumaði eitt ein-
asta orð — orðið, sem breiddi ógn og
og skelfingu yfir alt Finnland, hvenær
sem það heyrðist:
»Moskovitinn!«
»Moskovitinn kemur!«
Á hestinum, sem næstur var Knúti, sat
ungur maður og fyrir aftan hann korn-
ung kona með nýfætt barn í fanginu.
Hringinn í kring um sig sá hann fölvar
konur, sem héldu börnum sínum í faðm-
inum. — Aðeins nafnið: Moskovitinn,
slökti í einu vetfangi hvern neista af