Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 46

96
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
nokkuð undarlega út, þarna uppi í hæð-
unum.
»Henni þykir gróflega vænt um þetta
sæti«, hélt frændi áfram, og vissi nú
naumast hvað hann sagði, »hún situr
þarna altaf... næstum því altaf...«
Síra Söderbom stökk nú á fætur, greip
tröppustigann og setti hann við skápinn.
Frænka kom niður eins og skriða úr
fjallshlíð, en hvarf út úr stofunni eins og
lítil mús. Síra Söderbom áminti frænda
alvarlega og sýndi honum fi-am á, að hann
væri sá versti heimilistýrani, sem hugsast
gæti, er hann breytti þannig gagnvart
elskulegri eiginkonu. Frændi varð ákaf-
lega upp með sér:
»Þú skalt ekki tala við mig um kven-
fólkið, eg veit hvernig á að ala það upp!«
sagði hann.
Rétt á eftir kom frænka inn, klædd sínu
fínasta skrauti, og með rjómakönnu í
hendinni. Hún heilsaði síra Söderbom með
alveg óviðjafnanlegum tiguleika. Að því
loknu rétti hún rjómakönnuna að frænda.
»Hlauptu niður í mjólkurbúðina, Jó-
hannes, og kauptu rjóma fyrir 5 aura!
Við fáum þó líklega leyfi til að bjóða
hirðprestinum kaffibolla?«
»En sæta Charlotta«, sagði frændi,
»getur ekki Albertína...«
»Ekki eitt orð meira, Jóhannes, nú
ferðu!« sagði frænka rólega.
Og frændi lötraði af stað með rjóma-
könnuna.
Síra Söderbom kallaði frænda aldrei
upp frá því heimilistýrana.
Smávegis.
HANN FJEKK ÚRLAUSN.
Svo bar við fyrir nokkru, að á póst-
húsið í Niðarósi kom bréf með svohljóð-
andi áritun: »Mesti þorskurinn í Niðar-
ósi«. Póstmeistarinn var fjarverandi, en
er hann kom heim, sagði einn póstþjón-
anna honum frá bréfinu.
»Hvað gerðuð þið við það?« spurði
póstmeistarinn. — »Nú, þar sem mér gat
ekki verið kunnugt um hver væri mest-
ur þorskur í bænum opnaði eg bréfið,
svaraði póstþjónninn.« ■— »Og hvað stóð
þá í því?« »Það stóðu aðeins þessi orð:
»Þú ert maðurinn««.
ANDANN HEFIR ENGINN ORÐIÐ
VAR VIÐ.
Eins og kunnugt er, lagði Vilhjálmur
II. fyrverandi Þýzkalandskeisari flest á
gjörva hönd. Fanst það oft á, að honum
þótti sem ekki væru margir sér snjallari,
jafnvel þegar um vísindi og listir var að
ræða. — Meðal annars lagði hann tals-
verða stund á ljóðagerð. —
Einhverju sinni bar svo við, að íbúar
keisarahallarinnar í Potsdam þóttust hafa
orðið varir við vofu þá, er þar stundum
átti að sýna sig, og var það sögn, að
»Hvíta frúin« í Potsdam boðaði stórtíð-
indi, er hún lét sjá sig. Fyrirburðurinn
þótti því merkilegur og var talsvert um
hann rætt.
Keisarinn var ekki trúaður á neitt slíkt,
og til þess að sanna, að vofan væri að-
eins hugarburður þjónustufólksins, skip-
aði hann svo fyrir, að vörður skyldi hald-
inn á nóttum og áttu varðmennirnir að
gefa skriflega skýrslu að morgni um,
hvort þeir yrðu nokkurs varir. Þetta fékk
þó skjótan enda, því að herforingi sá, er
gefa átti fyrstu skýrsluna orðaði hana í
granleysi sem fylgir:
»Alt með kyrð og spekt í höllinni í nótt.
Hans hátign keisarinn situr inni í her-
bergi sínu og yrkir ljóð — en andann hef-
ir enginn orðið var við!«
Prentsmiðja Odds Björnssonar.