Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 26

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hann var svo óstyrkur að hann sló hatt-
inn af höfðinu á honum.
»Hún hefði ekki getað orðið drotning-,
hefði hann ekki verið.« »Jeg hefði getað
gert eins mikið til þess sem hann.«
Bernie hvíslaði: »Hann lánaði mjer
peninga, skilurðu! Það gat gengið eins og
í pottinn var búið. Það var alt klappað
og klárt, nema trúlofunaropinberunin —
skilurðu!«
Loks stóð Rillean á fætur og mælti:
»Þetta er mest heppni fyrir ykkur alla.
Hann er rnanna efnilegastur í New Orle-
ans og það er aðeins einn maður, sem jeg
hefði heldur viljað að systir þín giftist,
og sá maður er jeg sjálfur. En nú ætla
jeg að flýta mjer út og finna tilhlýðilega
gjöf, áður en allir hinir vita þetta«.
»Mjer þykir þetta leiðinlegt gamli vin-
ur — mjer þykir vænt um þig, skilurðu!«
Bernie velti stölnum sínum, þegar hann
stóð upp til þess að faðma vin sinn. Þeg-
ar því var lokið, flýtti hann sjer til Kulu,
sem var nýkominn, til þess að segja hon-
um frjettirnar.
Hr. Kulu fyltist þögulli örvæntingu
og fór óljóst að tala um sjálfsmorð, svo
að Bernie einsetti sjer að drekkja þess-
um hugsunum í vínflóði.
»Jeg veit ekkert hvað að strákunum
getur gengið« mælti Myra Nell við Nor-
vin tveim dögum eftir að hann hafði ver-
ið lokaður inni, »Lecompte ætlaði að lesa
upphátt í Rubaiyát fyrir mig og Ray-
mond Cline hafði lofað mjer vendi af
Orkideum, en hvorugur hefir sjest«.
»Það er afbrýðisemk, mælti hann.
»Sennilega. Auðvitað er það leiðinlegt
að þú skyldir bletta mannorð mitt á þenna
hátt — mjer þykir mjög vænt um —- en
jeg hafði ekki látið mjer detta í hug, að
það mundi firta alla hina í burtu«.
»Heldur þú að jeg hafi sett blett á
mannorð þitt?«
»Það veistu sjálfur — voðalegan. —
Jeg var trúlofuð þeim öllum — nema
þjer...«.
»En þú veist að jeg dvel hjer sárnauð-
ugur«.
»Er það?« mælti hún hlægjandi.
»Heldurðu það«.
»í öllum hamingju bænum eyðilegðu
ekki alla ánægjuna fyrir mjer. Hafi jeg
nokkru sinni sjeð tvo sakamenn, þá voruð
það þið Montegut. Menn eru svo undir-
förulir. Hú! Jeg hjelt að þetta mundi
verða svo gaman, en þú spilar allan dag-
inn við hr. La. Branche, svo jeg er að sál-
ast úr leiðindum.
»Hvað viltu að jeg geri?« stamaði
hann.
»Jeg veit það ekki. Mjer leiðist afskap-
lega. Gætir þú ekki gert útrás og dregið
Lecompte, Murray eða Raymond hingað
inn ?«
Hr. La Branche kom með kvöldblöðin.
»Nú er það komið í kvöldblöðin«, mælti
hann hlægjandi. »Þessir frjettasnatar ná
í alt«.
»Hvað er í blöðunum?« Myra Nell
hrifsaði blöðin úr hendi hans og las á-
kaft, en hann fór út aftur og bergmálaði
fótatak hans í húsinu.
Blake las yfir öxl hennar og roðnaði.
»Norvin, við erum rjettilega alvarlega
trúlofuð. Sjáðu!« Eftir litla þögn mælti
hún. »Og þú hefir ekki beðið mín ennþá«.
Hann gat ekki gert nema eitt.
»Myra Nell«, byrjaði hann, »jeg vildi
óska.. vilt þú...«.
»ó! asninn þinn, þetta er eins og þú
ætlaðir í kalt bað«.
»Viltu gera mjer þann heiður að verða
konan mín?«
Hún fór að hlægja. »Þorir þú í raun og
veru að segja þetta. Á jeg að heimta um-
hugsunarfi’est eða viltu fá svai’ið strax?«
»Strax!«
»Gott, auðvitað vil jeg ekki vei’ða kon-
an þín«.