Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
61
og formælingar heyrðust hvaðanæfa.
-Stundum kviknaði í innan múranna,
stundum brann fyrir utan þá. Steinslöng-
urnar vörpuðu glóandi steinum inn í
virkið, þeir svifu eins og eldfuglar gegn-
um náttmyrkrið. Stór stykki hrundu úr
virkisveggjunum hér og þar í stórhríð af
eldglæringum og moldroki.
Hægt og hægt, en óstöðvandi klifruðu
Moskovitarnir upp á múrana, náðu fót-
íesti og urðu ekki hraktir niður aftur.
hegar dagaði og hin fyrsta, gráleita
skíma dagsins gerði það mögulegt að
greina eitthvað, sáust gunnfánar þeirra
blakta hér og þar á virkisveggjunum, og
•aragrúi æðisgenginna stríðsmanna rudd-
ist upp og fylkti sér undir fánana.
Kastalinn var í höndum þeirra.
Tryltir eins og villidýr, æðisgengnir af
®ldi, sárum og skarkala, yfirgáfu nú hin-
ir síðustu steinslöngurnar og múrbrjót-
■ana og ultu eins og lifandi flóð yfir múr-
-ana. Þeim, sem á undan komu, var bein-
línis lyft upp og hrundið áfram af þrýst-
mgnum frá fjöldanum, sem kom á eftir.
Var nú barist í návígi á sjálfum virkis-
naúrunum.
Þá hljómaði alt í einu merki það, er
Knútur hafði skipað mönnum sínum að
hlýða — hátt, hvelt blístur — virkismenn
stukku þá allir í einu aftur á bak af múr-
unum, snarir eins og kettir. óvinaherinn
stóð svo þétt sem korn á akri á virkis-
Veggjunum. Þeim féllust hendur, og þeir
stóðu kyrrir eitt augnablik — grunuðu
vél... Engum manni mundi detta í hug að
gera slíka heimsku, nema eitthvað byggi
undir....
Aftur var blístrað — hvelt, tryllings-
legt, eins og eldgulur ómur....
Þá varð brestur mikill, sem þaggaði
Mlan hávaða — gleypti hann í þrumu-
i'aust sína, sem var svo ógurleg eins og
-allur himinn klofnaði.
Það leit rétt snöggvast út eins og virk-
isveggurinn bólgnaði út —- og svo flaug
hann — með grjót og kalk og alt lifandi
— upp lil skýjanna.
Hvað hafði komið fyrir.
Enginn gat svarað því. Enginn vissi
sitt rjúkandi ráð. Alt, sem átti raust,
æpti af skelfingu. Múrinn hafði tekið
dauðastökkið og lá nú í rjúkandi rústum
— og þeir af óvinaliðinu, sem höfðu koin-
ist lífs af, voru á fljúgandi flótta, æðis-
gengnir af hræðslu, eins og þeir hefðu
séð Satan sjálfan.
En brotin af kötlum og kerum Knúts
lágu á víð og dreif.
Hann hljóp inn í turnhvelfinguna, tók
börn sín hvert eftir annað og lyfti þeim
hátt yfir höfuð sér, að síðustu faðmaði
hann Sigríði að sér og kysti hana. Svo
skundaði hann aftur út til starfa sinna...
Um morguninn, þegar fyrstu geislar
sólarinnar þrengdu sér inn gegnum hin-
ar smáu rúður á glugga turnhvelfingar-
innar, lá Knútur Possi á hnjánum við
hlóðirnar, þar sem hann hafði framið
fjölkyngi sína.
Gegnum hina þykku veggi heyrði hann
óminn af söngnum ofan úr kirkjunni. Þar
stóð biskupinn, Magnús Stjarnkors, fyrír
altarinu og færði Drotni þakkir.......
»Fyrir ykkur — já. En ekki fyrir
mig!« andvarpaði Knútur og huldi and-
litið í höndum sér, yfirkominn af þung-
um ekka.
»Drottinn minn og Guð minn — með
þér fá engir að vera, sem fjölkyngi
fremja.... Þú munt því útskúfa sál minni
— fyrirdæma hana um alla eilífð!«
Knúti varð í sama bili litið upp, og út
um gluggann sá hann himininn augliti til
auglitis, og honum fanst að Guð, herra
allrar fjölkyngi, horfa niður á sig. . og
með titrandi hjarta og tilfinningu, sem
gaf honum von um lausn, hvíslaði hann
auðmjúkur:
»Herra, þú ert alt... Þú ert þá líklega