Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 24

74
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Þykir þjer vænt um hann?«
»Jeg er afskaplega ástfangin í honum!
Eftir þetta — erum við — erum við næst-
um gift. Nú skaltu sjá hvernig jeg skal
sýna honum hversu mjög hann hefir
móðgað mig«.
En þegar hún seint og síðar meir gekk
inn í borðstofuna, bar ekki mjög á kala
hennar. Hún ljek á alls oddi og hún tók
Blake báðum höndum, dansaði kringum
hann og hrópaði:
»Þú gerðir það samt sem áður! Þú gerð-
ir það samt sem áður! Húrrak
Frú La Branche lá við að líta á þetta
framferði sem mjög ótilhlýðilegt, en þeg-
ar hún sá að hr. Montegut brosti mjög
vingjarnlega til þeirra unglinganna, varð
hún mildari.
»Jeg get varla trúað Vittoriu«, sagði
Myra Nell. »Veistu hvaða hættu þú ert
kominn í?«
Hr. La Branche mælti: »Mjer þykir
mjög fyrir sjálfselsku minni. Mjer hefir
ekki komið dúr á auga í alla nótt!«
»Þú hlýtur að hafa verið geggjaður
Montegut« mælti kona hans. »Það var
glæpsamlegt að þjóta upp og faðma hann
eins og á stóð«.
»En elskan mín! Hugsaðu þjer hvaða
fregnir hann færði! Hvílík ánægja það
var að sjá hann aftur! Mjer var það um
megn«. Kreolinn baðaði höndunum eins
og hann gæti ekki lýst hugsunum sínum.
»Ó, gamli hrekkjalómur! Norvin hefir
áður sagt mjer að hann hafi aldei sjeð
þig áður«, mælti Myra Nell.
»Svo!-Ómögulegt! Við höfum haft við-
skifti —- mjög áríðandi — en hvað skilj-
ið þið í þeim? Ekkert. Það er nóg að segja
ykkur það eitt, að hann hefir bjargað
mjer frá eyðileggingu. Auðvitað vai’ð jeg
viti mínu fjær af gleði?«
»Var efnahag okkar svo illa komið?«
spurði kona hans hrædd.
»Mjög illa! Hann er frelsari okkar!«
Blake roðnaði þegar hann heyrði þess-
ar ýkjur, en einkum vegna þess að hann
sá, að Myra Nell gretti sig framan í hann.
»Guði sje lof að alt er komið í lag«
mælti hann við húsfreyjuna. En ungfrú
Warren Ijet sjer þetta ekki lynda og
spurði í einfeldni La Branche þar til hann
var kominn í mótsagnir við sjálfan sig.
Til allrar hamingju fyrir hann hætti hún
að spyrja, þegar hún sá að á borð var
borið fyrir fjóra.
»ó! Það vantar disk!« hrópaði hún,
»handa Vittoriu!«
Gamla frúin svaraði rólega: »Nei, góða
mín! Meðan við vorum alein mátti svo
vera, en nú er það betra öðruvísi«.
Norvin varð dauðhræddur, er Mju'a Nell
ljet strax undan og að fólk þetta leit á
greifynjuna sem vinnukonu. Gat það
raunverulega verið svo blint?
Hann hafði þó ekki mikið svigrúm til
þess að hugsa um þetta, þar sem Myra
Nell þegar byrjaði á að koma upp um bið-
il sinn og koma hr. Montegut í bobba. En
Althea frænka var ekki tortryggin að
eðlisfari, svo hún hjelt áfram að brosa til
manns síns með trúnaðartrausti, enda
þótt hún botnaði ekki neitt í neinu. Þegar
morgunverður var búinn,jók ungastúlkan
mjög mikið á hræðslu Norvins með því að
sýna honum allskonar ástleitni; varð
hann síðast feginn að flýja inn að Piquet-
borði La Branches.
Þegar tækifæri gafst, mælti hann við
Vittoriu: »Þetta er hræðilegt. Þau fara
með yður eins og vinnukonu! Það er óþol-
andi!«
»Þetta er með í mínum verkahring. Jeg
er vön þessu«.
Hún brosti.
»Þá hafið þjer í raun og veru breyst.
Hversu mjög mundu þau ekki koma öðru-
vísi fram, ef þau grunaði sannleikann!«
»Þau má ekki gruna hann; undir því er
meira komið en yður grunar«.