Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 14

64
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Á leiðinni fjekk hann tíma til þess að
yfirvega málið. Honum var það ljóst, að
hann unni henni og honum fanst nú sem
örlögin hefðu ákveðið, að þau skyldu
njótast. — Það var farið að dimma, áður
en hann náði ákvörðunarstaðnum. Lit.il
ítölsk vinnukona leiddi hann upp iangan
dimman stiga inn í fornfálega dagstofu,
sem lá út að riðguðum járnsvölum. Einu
sinni hafði húsið verið heimili ríkis-
manns, en nú hrörnaði það ár frá ári.
Hann var sokkinn niður i hugsanir
sínar er hann heyrði skrjáfa í kjól.
»Ungfrú Fabrizi? Jeg hefi leitað yð-
ar —«.
Hann þagnaði því unga stúlkan hafði
rekið upp óp. Það var dimt í stofunni og
hann gekk nær til að sjá hana betur; svo
stóð hann höggdofa.
»Margherita!« hvíslaði hann skjálfandi
röddu. »Guð minn góður!«
»Já«, mælti hún rólega, »það er jeg«.
»Hann horfði á hana eins og hann tryði
ekki eigin augum. Hann varð orðlaus af
æsingu og gólfið ruggaði undir fótum
hans. Stofan varð ekki lengur dimm og
fátækleg, heldur hjúpuð dásamlegu töfra-
ljósi. En þrátt fyrir æsinginn sá hann
hana standa fyrir framan sig, rólega og
örugga eins og ávalt.
»Caro Norvin! Loks hafið þjer fundið
mig«, heyrði hann hana segja. »Jeg hefi
oft hugsað um það, hvenær það mundi
ske«.
»Þjer — þjer!« stamaði hann. Hann
langaði til að taka hana í faðm sjer.
Hún var klædd eins og hann mundi eft-
ir henni, í gulan kjól, og hár hennar Ijóm-
aði með óviðjafnanlegum ljóma. Hann
varð að verjast því að sjá hana. Honum
fanst mynd hennar, sú, er hann hafði
geymt af henni í hjarta sínu, fátækleg og
lítils um verð nú, er hann sá hana sjálfa
fyrir sjer.
»Jeg kom til þess að sækja ungfrl
Fabrizi. Hversvegna eruð þjer hjer?«
Hann leit til dyranna eins og hamt
byggist við að einhver kæmi.
»Það er jeg«.
»Contessa!«
»Ssh!« Hún lagði fingurinn á munn
honum. »Jeg er ekki lengur greifinja
Margherita. Jeg er Vittoria Fabrizi«.
»Þá hafið þjer verið hjer í New Or-
leans lengi?«
»Meir en ár«.
»ómögulegt! Jeg •— þjer — það er ó-
trúlegt! Hversvegna höfum við aldreí;
fundist?«
»Jeg hefi oft sjeð yður«.
»Og þjer ávörpuðuð mig ekki? Hvers-
vegna, Margherita, hversvegna?«
»Vinur minn. Ef yður þykir nokkuð
vænt um mig, megið þjer ekki kalla mig
þessu nafni. Áttið yður. Jeg skal gefa yð-
ur skýringu. En munið fyrst og fremst að
jeg er hjúkrunarkonan Vittoria Fabrizi
— fátæk stúlka«.
»Jeg skal muna það. Jeg skil þetta ekki,
en jeg skal vera varkár. Hvað varðar um
nöfn. Jeg hefi fundið yður! Þjer lifið!
Þjer eruð ávalt sú sama! Jeg var hrædd-
ur um, að þjer munduð hafa breyst —
væruð orðnar gamlar — mjer hefir fund-
ist þetta svo langur tími. En jeg hætti
aldrei að hugsa um yður — hætti aldrei
að vona —«.
»Yður mun skiljast þetta alt mjög vel,
er þjer heyrið sögu mína?«
»Segið mjer alt strax. Jeg get ekki beð-
ið. Hann leiddi hana að legubekk og þau
settust.
»Segið mjer hversvegna þjer eruð Vit-
toria Fabrizi í stað Margherita Sinini,
hversvegna eruð þjer hjer? ó! segið mjer
alt. Jeg er ruglaður — — jeg — jeg —«.
»Segið mjer fyrst til hvers þjer kom-
uð ?«
Hann áttaði sig og sagði erindið — um