Nýjar kvöldvökur - 01.06.1929, Blaðsíða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
67
húsi La Branches. — Sat Rillean þar á
kassa undir gluggum Myru Nell, en sjálf
sat unga stúlkan við gluggana milli rós-
anna eins og daginn áður.
»Hefir þú tekið eftir nokkrum sjúk-
dómseinkennum hjá þjer í dag?« spurði
Blake ástúðlega.
»Fjölda! Jeg dey langvinnum dauða.«
Lecompte kinkaði dapurlega kolli.
»Sjáðu bara yfirlitinn á andliti hennar.«
»Jeg sé ekkert á kinnum hennar annað
en endurskin þessara rauðu rósa.«
»Það er hitaveiki,« mælti ungfrú
Warren móðguð. Hún tók upp spegil og
virti hið glaða, unglega andlit sitt fyrir
sjer. Bólan tekur sjúklinginn misjafn-
lega. Hitaveikin er fyrsti vottur hennar
hjá mjer.
Hún hafði skift hárinu á miðju enni
til þess að líta veikindalega út, en varð
við það enn hraustlegri. Hún hafði sveip-
að um sig besta, svarta sjalinu, er frú La
Branche átti. Svo spurði hún drungalegri
röddu:
»Sjerðu annars enga breytingu á
mjer?«
»Jú. Mjer líst vel á nýju skiftinguna í
hárinu á þjer!«
»Vittoria segir, að jeg líkist myndurn
af systir Doloreza, eða hvað hún hjet«.
»Er ungfrú Fabrizi inni?«
»Hjer inni? Hvar ætti hún annars að
vera ? Er hún ekki yndisleg, Norvin? Jeg
vissi, að þið munduð kynnast einhvern
daginn«.
»Spilar hún whist?«
»Nei, auðvitað ekki, flónið þitt. Hún er
— næstum því nunna. En við töluðum
saman í alla nótt. ó, það er huggun að
hafa einhvern hjá sjer sem hægt er að
trúa. Jeg get ekki farið svo til Himnarík-
is, að jeg ekki ljetti á samvisku minni.
Jeg hefi meðgengið alt«.
»En ef hún skyldi nú líka taka veikina
og fara til himna?«
»ó, hún er hjúkrunarkona. Þær eru
eins og læknar, skilurðu það. Þær smitast
aldrei. Heldur þessi viðurstyggilegi mað-
ur enn vörð?«
»Já, hann hiýtur með galopinn munn-
inn«.
»Bara að það flygi nú fluga ofan í
hann«, mælti unga stúlkan heiftarlega.
»Gætir þú ekki sloppið inn hjá honum?
Við gætum átt indæla viku hjer inni«.
Rillean hóf upp rödd sína og mælti af-
brýðislega: »Og láta mig sitja hjer úti á
kassanum. Það skal aldrei verða!«
»Ó, þú gætir kornið með«.
»Jeg virði lögin«, mælti Blake; en Le-
compte hjelt áfram:
»Jeg get yfir höfuð eklci skilið, hvað þú
ert að gera hjer á þessum tíma dags,
Blake. Hefir þú engar skyldur við versl-
un þína?«
»Jeg er fjelagi í Bólu-klúbbnum, svo
jeg hefi rjett til að vera hjer.«
»Við vorum að tala um hrísgrjón,
gamla morgunskó og myrtugreinar þegar
þú komst og truflaðir okkur«, hjelt Ril-
lean áfram. »í hreinskilni sagt, finn jeg
ekkert það í samræðum þínum, sem gam-
an geti verið að fyrir unga, veika stúlku.
Hversvegna talar þú ekki við þessa gull-
hærðu hj úkrunarkonu ?«
»Það er einmitt það, sem jeg hefi í
hyggju«.
»Vittoria er úti í eldhúsi að búa til
handa mjer sjúkramatinn«, mælti Myra
Nell. »Hún er víst að búa til búðing,aðjeg
held. Jeg — jeg virðist þurfa sætmeti. Ef
til vill er það líka sjúkdómseinkenni«.
»Það er ábyggilegt«, mælti Blake. »Jeg
ætla að spyrja hana hvað hún haldi«.
Hann leit á vörðinn sofandi, stökk svo
yfir hina lágu trjágirðingu og gekk á
bak við húsið.
Hann heyrði Vittoriu syngja Sikiley-
iskan ástasöng, þegar hann kom í blóma-
9'