Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Síða 68

354
Gersemar sveitaþorpsins.
[Stefnir
Hann var svartur á hár —
hrafnsvartur, með tinnudökk
augu, sem leiftruðu eins og eld-
ing frá austri til vesturs óðar en
varði og slógu neistaflugu um ungu
stúlkurnar hvar sem var.
Og svo hjalaði hann við þær
allskonar blíðmæli um að þær
væru ástúðlegustu englar og drotn
ingar. — Með þeim hætti leika
þeir þær þar syðra. Hér er það ó-
vanalegt, og því þótti stúlkunum
mikið til hans koma. Þær voru nú
einu sinni svo gerðar.
Allsstaðar var hann, hinn velski
snáði. Og ætíð hafði hann lokið
verki sínu svo snemma, að hann
gat verið stúlkunum hjálplegur,
bæði á ökrunum og við brunninn.
Þar sat hann á kvöldin á brunn-
þrepinu, dinglaði fótunum og lék
sér að því, að fleygja hattinum
sínum í loft upp, svo að hrafn-
svarta hárið reis á höfðinu á hon-
um; og svo söng hann velska
söngva, svo að hrein við í öllu
þorpinu. Hann lærði fljótt að
bjarga sér á okkar tungu, en þeg-
ar hann söng, var það jafnan á
hans móðurmáli. En stúlkurnar
skildu það allt saman — eða svo
létu þær að minnsta kosti.
TJm þær mundir þóttuzt stúlk-
urnar aldrei vera búnar að sækja
nóg vatn! Það lá við, að hann
gerði þær sturlaðar, jafnvel þær,
er spaklyndastar voru og siðleg-
astar. Og nú fannst þeim Andrés
og Sepper og Marteinn vera bæði
tómlátir og busalegir og ekki við
þeim lítandi, er áður höfðu þó
þótt meira en fullboðlegir.
Það var því engin furða, þó að
karlmennirnir leggðu á hann fæð
og hann ætti oft í brösum við
ýmsa þeirra.
En ómaklegt var það, er þeir
sögðu enga nýta taug vera til í
honum. Því að fjarri fór því, að
honum væri alls góðs varnað —
þrátt fyrir allt. Hann hjálpaði
hinum hrumu við vatnsburðinn,
og við bar það, að hann grét eins
og barn í kirkjunni, og margan
sunnudag bar hann smákrakkana
heim frá messu — alla leið upp
undir fjall — einn á bakinu og
sinn á hvorum handlegg, en þeir
léku sér að því að hárreita hann
og skoða í honum hvítu tennurn-
ar. —
En gjálífur var hann úr hófi —
og orðhvatur og bráður, því varð
ekki neitað, segir öldungurinn.
En slík er lund þeirra þar syðra-
Hver hefir sitt skapferli.
En ekki var það rétt gert af
húskörjunum, að vera að stríða
honum á Önnu Resí. Því að við
það varð hann hamslaus.