Árbók skálda - 01.12.1955, Page 29

EINAR KRISTJÁNSSON FREYR
Gjafir elskhuganna
Ásbjöm liggur vakandi í rúminu, þó að klukkan sé ekki
nema tæplega sex. Hann hefur vanizt því að fara snemma
ofan til þess að fá sér skerpukjöt, áður en hann fer í vinnuna,
því að hann er uppalinn í Færeyjum. Hann tekur kollóttan
stól og setur hann undir þakgluggann og stingur ljósu og
hrokkinhærðu höfðinu út í himinblámann. Það er glaða sól--
skin. Hann starir upp fyrir sig, og honum finnst hann vera
eitthvert furðuverk á botni himinsins. Hann er hálfklæddur og
borðar skerpukjötið með guðsgöfflunum.
Hugsanir hans um tilveruna eru ósköp svipaðar frá degi til
dags, þegar ekkert óvænt grípur inn í hversdagslíf hans. Og
þennan morgun eru heimspekilegar hugleiðingar hans á
þessa leið:
Hérna á Islandi kemur sólin upp í austri en sezt í útnorðri
ef ekki í hánorðri.
Hann hugsar um þetta dálitla stund og étur skerpukjöt.
Hann virðir umhverfið fyrir sér. Hann kann vel við sig á þess-
um stað. Að eiga heima í úthverfi borgarinnar, og það hérna
við þjóðveginn, finnst honum dásamlegt. Og hann hefur feng-
ið ást á þessum blettum og þessum litlu húsum héma í kring.
Borgin er að þenjast út, hún skríður áfram og læsir sig utan
um nálæg bændabýli og svelgir þau í sig eins og skriðjökull.
Áður en varir eru býlin, með öllu, sem þeim fylgir, komin
inn í borgina og þau dagar þar uppi eins og fornaldargóss.
Jaðar borgarinnar vaknar fyrr en borgin sjálf. I einni svipan