Árbók skálda - 01.12.1955, Page 42

40
Þetta var um sexleytið. Og útifyrir pípti septemberregni í
luntalegum hrinum.
2
Eftir að matur var kominn á borð sagði frúin: Dóra! Bless-
uð góða taktu símann úr sambandi!
Rauðhærð vinnukonan skrapp afturfyrir þunglamalegan
hægindastól og tók símann úr sambandi.
Svona, mælti frúin, ætli maður hafi nú ekki frið. Svo strauk
hún um sigin og fyrirferðarmikil brjóst sín annarri hendi, en
hina lagði hún á handarbak manns síns fyrir borðsendanum
og innti blíðlega: Ertu ekki orðinn dauðuppgefinn fyrirfram,
væni minn?
Maðurinn ræskti sig og hristi höfuðið, teygði sig æðrulaus
eftir saltstauk og sagði lágt: O-neinei.
Ó, ég veit að allir liggja á þér þegar fréttist að þú sért að
skreppa til Ameríku. Hvemig hefur ekki síminn látið undan-
farna daga, sagði frúin og sneri sér loks að matnum.
Stundarlöng þögn.
Frúin áfram: Fólk ætti þó að vita að þú flýgur í nauðsyn-
legum erindagjörðum fyrir hið opinbera. Það er nú ekki eins
og þú sért að fara til að skemmta þér.
Maðurinn bai' þurrku að vitum sér, deplaði augum eins og
barn sem ekki þorir að hlakka til þess sem það á í vændum,
af ótta við að það verði svikið; sagði síðan hlutlaust: O-nei-
nei.
Þá gall við í dótturínni, og ögrunin leyndi sér ekki: Nú
spyr ég hana!
Móðir hennar hvessti brún. Hún hikaði reyndar við að
tala, en setti undir sig höfuðið þegar hún loksins sagði,
ákveðin: Ég læt þig vita það, að ef þú ætlar að kenna Dóm
greyinu um að hafa rifið þennan snepil úr þessu ... þessu
útlenda blaði þínu, þá segi ég hingað og ekki lengra. Má
vera að hún hafi gert það. (Lágt) Það er ekki Um aðra að
ræða, náttúrlega. (Hærra) En — sem sagt. Þú veizt líka að