Árbók skálda - 01.12.1955, Side 77

75
svolítið ennþá og sjá, hvemig hann liti út, þegar hann kæmi.
Það var víst kalt í svefnherberginu, og einmanalegt mundi
að leggjast þar fyrir.
Hún byrjar á ný að handfjalla rauðrósótt línið. Allir í hús-
inu eru gengnir til náða, nema hún, og það er dauðaþögn
inni. En úti í húsasundinu fyrir framan glugga konunnar
hvæsa og urra kettir, og það er eitthvað í þessum hljóðum,
sem æsir hana og vekur henni óvenju sárar hugsanir um
auðnuleysi manns síns.
Hversu lengi átti hún að umbera þetta?
Hversu mikla hamingju og gleði var hún ekki búin að fara
á mis við í sambúðinni við hann? Hafði hún ekki sniðgengið
unaðssemdir lífsins að mestu leyti vegna tryggðar sinnar við
hann — og það stöðugt í þeirri von, að hann kynni að bæta
ráð sitt? Þrátt fyrir allt unni hún honum erm og óskaði einskis
fremur en að sambúð þeirra yrði heilbrigð á ný — já, líkt
og hún hafði verið fyrstu missirin eftir að þau giftust. Þá
hafði hann líka komið fram við hana eins og heilbrigður
maður, enda var hann ekki farinn að drekka jafnmikið þá og
hann gerði síðar.
Þó að þeir dagar séu nú órafjarri, er minningin um þá skýr
og ófölnuð; hún er eins og sólargeisli, sem endurvarpast af
spegli, og endurvarpið brennir sig inn í brjóst konunnar og
yljar hjarta hennar.
Og nú situr hún ein kvöld eftir kvöld í skini þessara minn-
inga — situr og saumar og vinnur á þann hátt fyrir heimilinu.
Og þó ... þó standa henni til boða unaðssemdir og allsnægtir
fá fótmál frá þessum stað — kannski örugg og hamingjusöm
framtíð — aðeins ef hún vildi yfirgefa hann, sem hún bíður
eftir kvöld eftir kvöld af meiningarlausri tryggð og vana.
Það er víst ekki lengra en frá því í gærkvöldi eða fyrra-
kvöld, að heildsalinn þarna hinum megin við húsasundið gaf
henni Ijósmerki úr glugga sínum.
En hún sat kyrr — hélt áfram að sauma.
Hún hafði meira að segja dregið gluggatjöldin fyrir og